آبی

بامدادان چه شگفت
می شکوفد آرام
می رسد از دل شب
نه دویی دارد هنگامه ی شد
نه حدی دارد هنگامه ی رفت

راز چون آب زلال
از نهان خانه ی دریای سکوت
می رود بالا تا شانه ی بید
تا بلندای حضور
می شود فاش میان دو عبور
در پس هاله ی شب
از دل صبح سپید