روز الست

ای رفته باز گرد که جانم به دست توست
در آرزوی دیدن چشمان مست توست

مرغ دلم اسیر تو باشد از ابتدا
در بند زلف پر شکن و پر شکست توست

وقتی صبا گذر کند از ، این سرای ما
درآن نسیم عطر تن دور دست توست

شعر و گل و شراب به دیوان شعر ما
یک گوشه از کتاب تو یا سر گذشت توست

ای پادشاه حسن چرا وقفه کرده ای
این تخت و این سریر برای نشست توست

دیگر که جان به تن از دوری تو نیست
تنها اگر که هست فقط هم ز هست توست

در چهره بدیع تو معبود جُسته ایم
این خلسه ای که هست ز روز الست توست