رنگین کمان

گر نیابی مرهمی زخمت به اب دیده شور
مثل‌ بارانی‌ بهاری‌ تا شود غم‌ از تو دور

نور چشمی‌ غرق تاریکی نخواهم ، امدی
سایه‌هم بازیچه دستان سرما هست نور

آسمان الوده طغیان می کندطوفان شده
باد وحشی ، میبرد ابر بهاری‌را به زور

عاقبت ویرانه شد این بی ستون سینه ام
آدمی هم میشود تنها ولیکن به مرور

مثل ابرها شاد و رنگی کن جهانم هر زمان
پر ز آرامش وفا جو ساده خاکی بی غرور