حواصیل

آدمک صبر بکن ، چادر ِحوا مانده
پشت ِ فردوس برین وسوسه ای جا مانده

خنده از درد ِ یتیمی شده افسرده و زار
آخرین دلخوشی اش در رگ ِ دنیا مانده

منم آن شاعر ِ ناچیز که شعر و غزلش
روی ِ سنجاق ِسرِ دخترکی جا مانده

اگر آن آینه در دامن دیوار شکست
پس چرا در هوس ِ یک بغل و ها مانده ؟

دلکم دخترکی ساده ، که بعد از وصلت
آبرویش ، کف ِ دستان ِ تشک ، وا مانده

فصل کوچ است ، حواصیل مرا گم نکنید
جفت ِ او کُنج ِ سرابی ، تک و تنها مانده

تا تَرک خورد خُمِ اشک ِ پدر، وَحی آمد :
نطفه ی غصه و غم در گِل ِ لیلا مانده