غم تنهایی

در سرم موج خروشان غم تنهایی است
که اگر قطره ای از آن به تن هرکه خورد
پیش چشم همگان غرق شود
تو مرا راحت کن
بگذار اندکی از عمرم را کنج میخانه بشینم
چه کنم خانه نشینم
من در این خانه به تنهایی خود قلم ذهنم را
به دواتی زده ام که سراسر زهر است:
چشم خودرا باز کن
راه خود آغاز کن
یادت آمد آن روز ؟
که چه راحت رفتی
که من اینجا ماندم
در همین جا و همین چند لحظه به روی دفتر شعرم ریخت سمی کز دهانم آمد
زندگی بی تو غمی بود که سراسر از دماغم آمد