(581)

توکه رفتی زغمت توبه ی خود را بشَکَستم
زفراقت همه شب گوشه ی میخانه نشستم

ز چه ترکم بنمودی چه خطا کرده ام آخر
دِلِ پُر مهر ترا من همه عمرم نشَکَستم

چو ربودی دلِ ما را به تو وابسته شدم من
به جهان جز تو نگارا به کسی دل که نبستم

دلِ خود بر تو سپردم تو فقط دلبرِ مایی
به تو سوگند که من جز تو کسی را نپَرَستم

به دوتا چشم قشنگت که هنوز بر سرِ عهدم
تو ز من دل ببُریدی ز تو من دل نگُسَستم

تو که دانی چه محبّت بنمودم به تو ای یار
ز وفا، رویِ جفا هایِ تو من چشم ببَستم

تو بیا نزد من ای مه بنما عفو خطا را
منِ دلداده به دیدارِ تو بر در بنشستم

چه خطایی ز(خزان)دیده ای آخر تو به عمرت
بنَگر بهرِ تو من کز همه کس دل بگُسَستم