گل تنهائی

بخت ما دفترِ ایام چرا باز نکرد ؟
شرح حالی زگرفتاریم آغاز نکرد ؟
ما که رندیم و گدائیم چرا مرشد ما
پرده ای در هنرآرائی ما ساز نکرد ؟
همه آوای سلامت به زمین سردادند
عندلیبی به هوا خواهیم آو از نکرد
خیمه گاه گُل و نسرین به دل صحرا بود
بوستان با گُل تنهائی من راز نکرد
ما همه چشم به امید طلوعی بودیم
چشم کورش گِره از زلف کسی باز نکرد
دستهایم همه زنجیر به درگاهش بود
پس چرا دست کسی مشکل ما باز نکرد ؟

سروده فرزندم محمد حسین جان به مناسبت پرواز دوستش 89