پلک مردد

لحظه ای شبنم وار
جایی در ورای خیال میرویی
که به عطر خاطرات آمیخته و این
آویشن
پر تکرار و خوش عطر
که لابلای بوته ها
چشمک میزند به آسمان دلم
و من
پر میشود کوزه ام از
شمیم تو
و بخار میکند روحم و تو را
میبوسم از آن ور فهم
و مینویسم روی لاله ی نازک خیالی
باد را
میچکد اشکم و ریشه میدوانی
در من
هر شب
و چیست این بی پروایی
که تمام نمی شوی
ای درنای بی باک
دیدم عریان تر از پرده ی دریاست از تو
و هر موجت را
گوش میکنم ای سرو آزاد
تو
طنینی
برگهایت کتاب
شکوفه هایت ، کلام
و رخت
چون نبض در من میتپد ای پرستوی
در پستو کوچکیده
تو
ملکوت منی
از خط و خال و کمان ابرویت
شکافته درکم
و من
پر پر شده ترین پریشان
عالمم
یا صاحب ناودان دلم ، ای خاک معطر
از این خاکستر
چه محرمی ؟ که چون گنجشک
بال شکسته ای
در فراغت
دست و پا میزند دلم
و چه زیبا گفت سهراب تو را
ای حیای مشبک
آری تو صاحب پلک های مردد منی
ای عجیب قشنگ