سفر کن

حیف ست
گویش سر دلبران
لابلای حدیث
به دیگران
از این فضای لایتناهی
تا فراسوی زمان
که یا همه
یا هیچ ست
و از سفر پیدایش
دو نواست
یکی اصل و یکی فرع
به شعر راستین
لب بر لب حیات از من تا ما
سفر کن
تا بطنت زایش یابد
که شالوده ی وقار بداهه نوازیست
از این گرداب پوچی
و پریشانی
سفر کن
از این لرزان و لغزان ، سفر کن
که وارستگی
از جهان گذران
به تو رنگ ، لحن و هویت میبخشد
از طغیان بپرهیز
تا گرسنگی ت فرو نشیند
در باغ ادب
سنگین بنشین
که دستخوش تنازع بقایی
حل شو در تقدس
درونی تر شو
که تمایل و تمنا به خلق ، عاریت ست
تاریخ
پر شده از زایش تناقض ها
سفر کن و خلعت یقین به تن کن
که دچار بی رحمی روزگار نشوی
هیچ مذهبی
نان نمیدهد و نان نمی برد
از این خیال رعب انگیز ، حذر کن که
سفسطه انگیز توهمی ست
به قلب معصوم
پناه ببر
شاید ، دلی شکسته
که اینچنین خطیب موحدی ، خطبه میخواند
منطق
متمایل به تجزیه است
سفر کن
به تصورات پیشین
که جانور در آرزوی غذا ، جانورترست
و آدمی در صبر ، انسان تر
سفر کن
به خودت
که تکثیر ، حاصل اتحادست ، نه غرور
سفر کن
و تقسیم کن خودت و خودت و خودت را
به خودت
و این عمیق ترین حس مذهب ست
که خودت را یابی