یار3

به جز یارم مرا دشمن نباشد
چنان باشد که اهریمن نباشد
کشیکم میزند هرجا که میرم
برم جایی که رد از من نباشد

ندونم از کدامین کیش بودی
چو گرگی درلباس میش بودی
نبودی ای فلک یار سیاوش
تو ظالم بهر این درویش بودی

چو من سرگشته بی یار که باشد
سر شب تا سحر بیدار که باشد
شدم حسرت کش دنیا و عالم
چو من در حسرت دیدار که باشد

بنال ای دل که قلبم بیقراره
چو بیماری که در اندوه یاره
بنال ای دل ز رویش بی نصیبم
غمش در سینه ی من آشکاره

چه شد تنهام گذاشتی رفتی دلبر
به من گفتی ندارم یار دیگر
ازین پس در میان قوم و خویشان
تورا رسوا کنم اینم به اون در

نداشتم غم دل بر غم دچار شد
به سر موی سفید یک بود هزار شد
سیاوش گشته مجنون تو ای یار
به عشقت نامی دهر و دیار شد

زحال و روز من هیچکس نفهمید
بجز یارم که با دشمن بخندید
همان یاری که از دستم نمک خورد
تبر زد ریشه ام دستش نلرزید

ازان روزی به تو پرداختم ای یار
به جانم آتشی انداختم ای یار
بیا گاهی بکن یاد از من زار
به گاهی دیدنت من ساختم ای یار

به تاریکی رود چشم و چراغم
فتاده رونق از بازار داغم
شدم سوژه ی داغ حرف مردم
نمی گیرد دگر یارم سراغم

رخش گاهی که پنهان میکند یار
مرا از ریشه ویران میکند یار
به بالینم اگر آید دم مرگ
مرا بی نسخه درمان میکند یار

درین دنیا که دلداده شدم من
به راه عاشقی ساده شدم من
زدست یار و دلدار چموشم
هزار بار مردم و زنده شدم من

به بندر میروم بینم نگارم
جدا از یار سیاهه روزگارم
به بندر میبرم هرچی که دارم
همونجا دل به دستش میسپارم

به بندر میروم یارم بیارم
که یار باشد همه دار و ندارم
نشستم روبه دریا یار نیومد
چه سازم ای خدا آروم ندارم

شده دنیا برام سختی به سختی
منم تنها به سرشاخه ی درختی
کنم پرواز بی حاصل چو بلبل
نمی بینم اثر از یار و بختی

تو رفتی و دلم خورده زمین یار
غمی در جان و دل کرده کمین یار
یقین دارم ااگر زودی نیایی
سر قبرم شوی چله نشین یار

شدم شوفر خدا بی دل شدم من
اسیر جاده بی حاصل شدم من
ندارم لحظه ای یک خواب راحت
جدا از یار و بی منزل شدم من

ببر قاصد به یار من سلامی
بگو دلبر تو که نور چشامی
دلم میخواد تورا بینم دوباره
شدم بیمار ندارم هیچ دوامی

سیروس مظفری (سیاوش)