جان و جهان زیبای مؤمنان

یکی از آیات قرآن کریم که حقیقت زندگی انسان‌های غیر موحد را با بیان تمثیلی برای همگان روشن کرده است، آیه 31 سوره مبارکه حج است: «وَمَنْ یُشْرِکْ بِاللَّهِ فَکَأَنَّمَا خَرَّ مِنَ السَّمَاءِ فَتَخْطَفُهُ الطَّیْرُ أَوْ تَهْوِی بِهِ الرِّیحُ فِی مَکَانٍ سَحِیقٍ»: و هر کس به خدا شرک ورزد چنان است که گویى از آسمان فرو افتاده و مرغان (شکاری) او را ربوده‏ اند یا باد او را به جایى دور افکنده است.

در این آیه انسان مشرک به کسی تشبیه شده است که دستاویزی ندارد و در فضایی باز معلّق است. در این‏حال یا طعمه کرکس می‌شود یا بر اثر تندباد به مکان دور پَرت می‌شود(تسنیم، ج 10، ص 600). این آیه به عبارتی واقعیت زندگی افرادی را که تکیه‌گاهی غیر از خداوند برای زندگی خود انتخاب کرده‌اند، پیش چشمان ما مجسم می‌کند، اندیشه و جهان چنین افرادی همیشه در معرض پریشانی و گسستگی از همه آن چیزی است که به آن دل بستند.

اما روش مؤمنان به او غیر از این است؛ مؤمنان، حداقل روزی ده بار، ساحت اندیشه خود را از تکیه به غیر او منزه می‌کنند: «أیاک نعبد و أیاک نستعین» تنها بنده تو هستیم و بندگی‌ات را می‌کنیم و تنها چشم امید ما به توست. اهل ایمان با این سرمایه، در حقیقت، روزی ده بار از محکم بودن دستگیره اتصال خود به رب العالمین اطمینان پیدا می‌کنند و خط مشی خود را متواضعانه و در عین حال قاطعانه اعلام می‌کنند و همین به جان و جهان آنها اطمینان و آرامش می‌بخشد.

در چنین جهانی است که یک ذکر «سبحان الله» برتر از مُلک سلیمان می‌شود. در چنین جهانی است که معنای امام زین العابدین(ع) را می‌فهمیم که اگر آنچه بین مشرق و مغرب است از میان برود و قرآن با تو باشد، بیمی به خود راه نده. در چنین جهانی است که اندازه خوشبختی امیرمؤمنان(ع) را شاید بفهمیم وقتی که به خداوند عرضه داشت: من تو را «شایسته» پرستش یافتم، پس عبادتت کردم و اهل ایمان وارث این زیبایی هستند که نه از بین می‌رود و نه پریشانی به آن راه دارد.

انتهای پیام