سحـر می خواند چه زیبــا بر درختـی
بهار است هـــان بلند شــو چه نشستی
همه دشت و دمن گـل گشت و گـلـزار
روان شــو بین همه کـــــوه و چمنزار
حیات از نــو گــل از نــو زد جـوانـه
خـوش و سختی بــود رســــم زمــانه
گهی شـاد و گهی گریـان گهی مـــات
زمان تنگ است چوحاجیان به میقات
چه خـوش گفت و نـکو مـرغ بهـاری
کـه نـــاگــه آخــــر و وقتـــی نــداری
بهار است هـــان بلند شــو چه نشستی
همه دشت و دمن گـل گشت و گـلـزار
روان شــو بین همه کـــــوه و چمنزار
حیات از نــو گــل از نــو زد جـوانـه
خـوش و سختی بــود رســــم زمــانه
گهی شـاد و گهی گریـان گهی مـــات
زمان تنگ است چوحاجیان به میقات
چه خـوش گفت و نـکو مـرغ بهـاری
کـه نـــاگــه آخــــر و وقتـــی نــداری