عصیانک

کُشت خندیدن ِ مدامش را رفت پُشت ِ شماره ی آخر چیز ِ بکری نگفت در دل ِ خود خنده را چید از لب و رفت هیس ِ مردم درون ِ سرش... گریه ی زن به دیگری اش آه ِ مردی که او نخواهد بود لق لقه، جای ِ شعر ِشاعر:هادی بهروزی