دختر

تقدیم به همه دخترهای سرزمینم

دختر
چون که آدم بود سرگردان میان عرش حق
پس خدا با نام حوا بهر او حور آفرید

این که میبینی تمام دختران نازک دلند
چون خدا در خشت انها اندکی نور آفرید

هر پدر از دیدن دختر شود مست رُخش
پس نیازی من نمی بینم که انگور آفرید

بنده ای را که خدا دختر نکردِه قسمتش
گوییا بیچاره را از لطف خود دور آفرید

هست شیرین گر زبان دختران اما خدا
در دهان دختران یک نیش زنبور آفرید

چون خدا میخواست تا تنها نماند دخترک
از گِلِ مازاد دختر هم خدا پور افرید

دختر آهنگی ملایم در میان زندگیست
گو به نجار از چرا با اره تنبور آفرید

خانه ای که از یکی شد بیشتر دختر در آن
پس خدا آن خانه را نور علی نور آفرید

بیت قبلی گفته ام نور علی نور آن سرا
صاحبش را هم گمان مشهور مخمور آفرید

هرکه نفرت دارد از دختر بگو در گوش او
که خدا بی ذوق چون تو از چه منظور آفرید

هرکه دختر داشت باید پس ببالد بر خودش
که خدایش دور از هر شخص مقهور آفرید

احمد صحرایی کاش