میلِ همه خوبان

میل همه خوبانی چون خوب تر از جانی
هر واژه که در لب شد ناگفته تو میدانی
خورشید جهان تابی مجموع جهان هایی
بر هردو جهان چون شه احکام تو میرانی
در پیش منی هردم دور از دل خود دارم
چون دور ز من باشی پیشانی من خوانی
نور سحری باشی در مجمع شب پاشی
روشن شود از نورت عالم به فراوانی
در جمع پری رویان تو حسرت آنهایی
دعوت بکن از ماهم آنجا تو به مهمانی
ترکان ختا باشی افــغانِ ســــرا باشی
اعراب حرا باشی یا دلبـــرِ ایــــرانی؟
در باغ تو را دیدم از شاخه تو را چیدم
محصول بهشتی تو در جنت ربانی
ای از تو پریشان شد جان همه عشاقت
آرام جهان باشی در عین پریشـــانــی
ما را ندهد راهی جبریــل امیــــن آنجا
گفته است که میخشکد بالش چو بیابانی
چون برده ز نام تو لب تر شود از جامت
می را تو مشوش کن ز آن باده روحانی
چشمان تو میسوزد جان را چو عدو هردم
اذنی بده بر دیدن زین وصلت عدوانی
پاکی غم دوران را کرده است فراموشش
چون دیده که باشی تو بر شادی دل بانی
من خاطر خود کردم بسیار حزین اما
خاطر ز تو آسودم ای پادشه مانی