ارتفاع

واقعن که ارتفاعِ من مناسب است
حاضرم به سطح کوچه بپَرم ببین
خواهشن نصیحتم نکن فقط بخوان
درک کن مرا شماتتم نکن همین

چیزِ تازه‌ای ندارد این سطور
شاعری که با سقوط فکرِ رفتن است
بوی مرگ می‌دهد تمامِ شعرهاش
غالبن تمامِ مشکلش همین تَن است

بارها تمامِ زندگی لعنتی را
من نشسته‌ام مرور کرده‌ام پسر
زندگی فقط مرورِ دردهای آدم است
بارها سَرَم پُکید هِی زدم به دَر

پس رها بکن تو این کتاب را رفیق
یک صدم اگر دِلت به زندگی خوش است
کاش مرگ پاکتی شبیه نامه بود
پُست می‌شدم به مقصدی جُز این‌که هست

بحثِ من تهوع از تمامِ چیز‌هاست
کُلِ زندگی من شده است رنج و غم
عُق زدم به روی زندگی و رَد شدم
من شبیه لحظه‌های مرگ نیچه‌ام

شعر من مُرَتَبن به سمتِ مرگ می‌رود
مرگ ظاهرن به مردها عجین‌تر است
زن خودِ طراوت و تمامِ زندگی‌ست
شک نکن که زن به زندگی قَرین‌ترست

بوی زندگی گرفت شعر من ببین
پای زن وسط کشیده شد در این میان
آتش است زن به جان و دود می‌شویم
شعر مرگ نیچه من تمامِ این جهان

گرچه راضی‌ام من از وداعِ خود ولی
از کنارِ زندگی نکن شبیه من گذر
شکلِ من نباش هیچ‌وقت خواهشن
رو به زندگی بایست مثل من نَپَر

واقعن ببخش شعر من خزان‌زده است
ما خرابه‌های یک دهه فشار و عُقده‌ایم
من به شخصه اعتراف می‌کنم که بُز دلم
آبروی هرچه نسل بوده بُرده‌ایم

روضه‌های من برای نسلِ دیگری‌ست
روی وزنِ شاد واژه رَج زدم ولی
فاعلاتُ فاعلاتُ فاعلاتُ فَع
وزن‌های ناب و شاد و شیکِ مَخملی