نیستی...

در خانه‌ام
آواره‌ام
که نیستی

نیستم
دیگر
اینجا
نیستم
که نیستی

در دل نشسته‌ای
حانیه منی
از دل برو
که نیستی

دلبرترین
ببین
دل برده‌ای ز من
باور
نمی‌کنی
باور
نمی‌کنم
که نیستی

مهربانترین
نبوده‌ای
اهل جفا
که نیستی

دردم شدی
پزشک
ورد دعا
شدی
کی می‌شوی
دوا
که نیستی

ای آشنای چشم
ای آرزوی دل
آخر کجایی
کجا
که نیستی



. . . . . . .

سلام و درود فراوان
و عرض ادب و احترام
به همه بزرگوارانی که با نوازش نگاه و قلمشان بنده را مفتخر گردانیده‌اند.
مهر و محبت شما شاعران گرامی را سپاسگزارم

بهترینها را برایتان از مهربان خدای خواستارم دلشاد و خرسند مانا باشید در پناهش به لطف عظیمش