شبنم باور

می رسد روزی که من آیینه ی باور شوم
برکه ی شعرِ تو را آغوشِ نیلوفر شوم

می رسد آن لحظه ای که چشم در چشمانِ تو
با دوتا مصراعِ ابروی تو شاعرتر شوم

پر بگیرم سوی گل با اوجِ حسِ شاپرک
پرنیانِ عشق را اسطوره ای دیگر شوم

با شمیمِ خنده ی آبی ترین حسِ حضور
بیخود از عِطرِ نگاهی شاد و سُکر آور شوم

درسکوتِ زردِ یک پاییزِ رازآلودِ سرد
شعرِ نغزِ تازه ای در دفتر آذر شوم

یا که در غوغای سبزِ یک بهارِ دلفریب
چهره ای خندان تر از گل های سرخِ تر شوم

با نفس های سپیدِ ماه در دریای شب
آسمانِ بیکرانی مملو از گوهر شوم

می رسد روزی که در ذهنِ لطیفِ برگِ گل
روشنایِ قطره ای از شبنمِ باور شوم


کامران شاه‌علی