معاد مجسم.

معادِ مُجَسَم.


ترنم بارانِ بهاری در گوشِ ناودان
وَمن.
سمفونیِ دل انگیز و زلال جاری شدن را می نوازد.

و بر پرنیانِ خیالِ من، تلنگری لطیف و دوست داشتنی وارد می‌سازد.
و مرا به تفکر وامی‌دارد می‌دارد.

من دگرگون می شوم و به تکاپو می‌افتم.

ذهنِ من جاری می‌شود در دشت

وخیالم به پرواز در می‌آید تادور، تادور، تادورتر، تا بی نهایت.

وباز می‌گردد، دستِ پُر
با یک طبق گلواژه های نابِ بهاری.

بهاریعنی طلوع،بهار یعنی شروع،
بهار یعنی پویایی،بهاریعنی زیبایی.

بهاریعنی طپش،بهاریعنی طراوت
بهاریعنی روئیدن،بهاریعنی شکفتن

بهاریعنی جلوه ی حق،بهاریعنی رحمت مُطلق.
بهاریعنی زندگی، بهاریعنی بالندگی
بهاریعنی نوید،بهاریعنی امید.

خوشا بهار، خوشا بهار.

خوشا شمیم، خوشا نسیم.

خوشا رویش، خوشا جوشش
خوشا بیدار شدن،خوشا زنده شدن.

بهار، نشانه ایست از معاد.

بهار، معادیست مجسم.

سرایش:بهار 82