شعری دوباره

این ساقه آشناست با زخم داس ها
خاکسترم عصاره ی شعری دوباره است
می روید از غبار تنم، برگ یاس ها
یک کهکشان طلوع، در غروب ستاره است.

در پیله ها تنم، محبوس درد و خون
فردا شکوفه می دهد بخت درخت صبر
پروانه در تلاطم موجی است بی سکون
لبخندِ رنگیِ است، عتابِ سوادِ ابر

گرگان بادیه ها، هار می شوند
وقتی که یوسفی نفسش در شماره بود
یعقوب گریه ها چه غمبار می شوند
آن شب که ماه مان، تیره می شد وکبود

سرکش ترین عبورشان آخر غبار شد
در رهگذارِ حافظه ی رنج بی شمار
در نخوت هزار جوخه دیو و دد
گل می دهد جوانه ی آخرین بهار