دریای علی

به جز حیدر کسی از خانه رب در نمی اید
چو رودی شد که میجوشد کرامت سر نمی آید

تفعل میزنم گاهی بگویم بیت مبهوتی
که در ابیات مبهوتم ولی بر تر نمی آید

موذن میرود روحش بلایی بوده فقدانش
بگوید اشهد ان علی بر سر نمی اید

محمد بوده رفتارش محمد بوده کردارش
که در تاریخ این دنیا کسی بر تر نمی آید

بیا ساقی ببین امشب شرابی لب نمی آرم
که از روی علی مستم و مستی سر نمی آید

ببخشیدم مرا آقا که شد قافیه تکراری
غزل شرمنده شد اری ز دستش بر نمیآید

به سوی مثنوی رفتم غزل قافیه میخواهد
مزین شد ببین شعرم دلم اینگونه میماند

غضنفر بوده او نامش نگاهش کشته اعدا را
پناهی اهل بیتش را پناهی بوده زهرا را

مسلمان نیست ان کس که به دور کعبه میچرخد
که کعبه دور او گشت و زمین از حیرتش چرخد


وضویش را که میگیرد زمین سجاده میگردد
بگوید فارج المکروب غم را هم که میبلعد

حدیث کامل لولاک خود گو یاست میگوید
هلاکت از زمین حتی ز قلب خاک میروید

قلم داناست میداند اگر لطف علی کم بود
شبیه رنگ او بخت جهان هم مملو از غم بود

فراوانی انگور است و مستی سر نمی آید
غدیرم نقطه اوج است و این دل غم نمیخواهد

بگفتم نقطه اوجم بیاید یادم ان لحظه
دو دستی رو به بالا بود خورشیدی در ان عرصه

که از نورش تراوید است سلمان ها و انصاری
همان یاران که جنگیدند در سختی و بی یاری


سر انگشت تر کردم شمارم صفحه فضلت
که اب بهر کم امد نرسیدم به یک فصلت

مفاعیلن در این شعرم که وزنی هست تکراری
نشد وزنت کشد اما قلم دارد چه اصراری

بگفتم زیر لب او را نخواهی شد موفق چون
نشد تا قبل این هم شاعری را مثل این اکنون

برای گفتن اسمت امین الله می‌خوانم
امین هر دو دنیا من تو را الله میخوانم

موذن دست بر گوشش بگوید در اذان نامت
تفعل میزند شعرم بیاید نام در فالت

زدم فالی بگفت ان فال دارم تکیه گاهی من
بپرهیزم ز بد حالی برون اید ز غم این تن

دو دم تیغ علی چون ابروانش قاطع بران
که آس از ترس او در معرکه بیچاره و عریان

مثال اب در هاون بکوبیدن شده شعرم
که از فضلت بگفتم من ولیکن کم نشد میلم

بیا حافظ کمک کن من در ابیاتم کم اوردم
گرهه افتاد در شعرم کم اوردم در ابیاتم

ولی اشکال من این بود من خواهان پایانم
علی پایان ندارد همچنان مبهوت جانانم