(582)

نه می روی ز دل برون،نه با دلم وفا کنی
نشسته ای تو در دلم،چرا به دل جفا کنی

اسیر کرده ای مرا،نه آبُ دانه ام دهی
نه سر کُنی ز تن جدا،نه از قفس
رها کنی

ز بس شکنجه ام دهی،نموده ای
تو خسته ام
نمانده بهرِ من توان،نگر بمن چه
ها کنی

بگو بمن تو بیوفا،به عمرِ خویش
تا کنون
چه دیده ای ز ما مگر،که ظلم ها
بما کنی

زدی تو آتشی به دل،که سوزد این تنم همی
مرا به جورِ ظلم خود،تو عاقبت فنا کنی

غمی نشسته در دلم،نمی رود ز دل برون
چه می شود مگر ترا،مرا ز غم جدا
کنی

تو با لجاتتت چرا،همی کنی بما
جفا
درونِ قلبِ خسته ام،چه شورشی به پاکنی

ز رویِ جور بیوفا،تو سعی می کنی
چرا
(خزانِ)دل شکسته را.به دردمبتلا
کنی