دزدانِ باطن

عاقلا اینها که می بینی نه یارِ جانی اَند
در میانِ پیله ی پول و پله، زندانی اَند
پیله بگشایی چو یک پروانهِ پا به گریز
شامِ دیگر، دورِ شمعِ بهتری مهمانی اَند
لاشه خوارانِ پیِ فرصت، نشاید یارِغار
نه به اندیشه عمیق و نه به دل انسانی اَند
وقتِ تنهایی و بی برگی همانا، هوشدار
این مگس ها مثلِ ارواحِ شَبَح پنهانی اَند
حال ارزانند و از عمرِ گرانت می چرند
گاهِ تنهایی که آمد، کی به این ارزانی اَند
دلخوشِ این ناکثانِ عهد و بی باور نباش
بادِ سردِ بی ثمر در وقتِ بی بارانی اَند
سِلفگانی که به هر سورِ تری تن می دهند
نی تمام انسانی و نی به کمال عرفانی اَند
بومِ بازارِ سیاست را، چنان بو کرده اند
لحظه را، رنگین کمانِ بی ستونِ آنی اَند
سر به سودایِ صفا دارند، دل دردامِ مال
گر چه با لب، قاریِ صد چهرۀ قرآنی اَند
ظاهرِ چون زاهدان دارند در باطن خراب
دین و دنیا را همین دزدانِ باطن بانی اَند ( مقصود )