دیار

به خدا همیشه خواهم که ترا بهار باشد
و ترا سپید و روشن همه روزگار باشد

اگرم زنی تو زخمی بکنم قبول زخمت
که کنار بوته ی گل کم و بیش خار باشد

گذری نما بکویم که دو مردمان چشمم
قدم ترا به جوید که پر از غبار باشد

بگشا حصار خود را که خدا کجا بخواهد
که یکی فرشته چون تو وسط حصار باشد

فقط آرزو بدارم که زنی، یکی تو چشمک
که نخواهم از ستاره که هزار بار باشد

گلی هر که داد دستت ،بنگر قبول آن کن
که عصای حضرتش هم ، شود آنکه مار باشد

اگرت ز روی تحقیر نگهت کند مخور غم
به میان عاشقانت من سر بدار باشد

چه برفته است یارا ، که قبول کرده ای تو
که به جای بوم میهن دگری دیار باشد