حِسِ زیبا

چه حسِ حالِ زیبایی.....
زدرگاهِ تو دارم من......
سبک بالم ز درگاهت
سبک بالم ز پروازت
درونِ عرشِ زیبایت
زمینم آسمان باشد
به هر لحظه قدمهایم
چوجسمِ کودکی هایم
چه حسِ دلنوازی بود
قشنگی وصفایی بود
خوشی ها بَهرِ خوابم بود
رؤیا نه ،یک حقیقت بود
تنم بر خوابِ نازی بود
روحم هوشیارو بیدار بود
این دنیا،خیلی سنگین است
یک بُغضِ سردِ سنگین است
هوایش،آب وخاکش،نَفَس هایش.....
حتی این تن،که زَجرانِ همه درد است......
اینجا مَعنایِ بی معنی ست
هرکس درگیرِدرگیر است
میان آن غرور و،فَقرِ نادانی ست
کجایِ کاری ای آدم........؟
که جانت بَر دمی بند است
شاید غافر قلم‌ بردارد بر شعرش
به پایان رفتهءعمری ........
به کُنجِ یک مکان باشد
اِنگار ، طولانی شد شعرم.........
شروعم،نقطهءپایانیش باشد......