سنگ قبر

وقتی نگاه مـن بـه تـو جـرم و گنـاه بود
یعنی کـه دیـن ما ز اساس اشتبــاه بود

درد کمـی نبــود کـه مـن عاشقـت شـدم
وقتـی تمــام وسعت ایـن سیـنـه آه بـود

مـن نـاامیـد خیـره به تصـویـر بـرکـه ام
هرچند روی سفـره ی من قرص ماه بود

شبهــای مـن بـه حرمت آیینه هــا قسـم
بـا بـودن تــو معـجــزه اش روبــراه بـود

می خـواستـم غــزل بنـویسـم بــرای تـو
شرمنده ام که دفـتــر مـن رو سیاه بـود

گفـتــم از عـشـق تـو بــروم یـا بمــانم آه
افسوس پیش پای مـن و دل دو راه بـود

بـر سنگ قبــر مـن بنـویسیـد بعـد از ایـن
او زندگی نکرد و غرورش تباه بود

امین احمدی