قصۀ موج و دریا و ماهی

ماهی منکَر دریای خدایم، صید تور
دراز روزت مرا تقلا شد، گر نه بر لب گور
که کوبد آب را؟ در چنگ صید وحشت و جور
آرزویم شده آن دریایت، تنها یک قطرۀ نور
مرا نجات بود، دریغ از آن خلوت هوت
ضرب گرفته بودند سردی و تاریکی به سور

صیاد گرفته است بدنم را به دست سرد خود
می‌بینم که موج می‌زند بر آسمان و خور
گفتم که شاد و زنده باد دلش بی‌من همه عمر
او هم موج دگری هست ز دریای لطفِ حور

ماهی زیبای عاشق موجم، کنون به دور
باد مرا چنین جدا کرد با هزار ضرب و زور
‌معصوم چنین گشتم ز موجم جدا، خداوندا
فراق گنه‌کاری باید چه کنم غرق جور
طلوع ندیده‌ام سراغ موجم گرفت؛ اما
گفتا آن خیر ندیده را برود به دور و دور

بهار 1402