حیران

حیرانم و هر لحظه مرا میل فراغی
دامان دلم پر شده از سیر و سیاقی

گو شمع به بالین دل من نفشانید
تاریکی دل را نَبُوَد نور چراغی

عقل از سر من رفته و گویند که داغی
هرگاه که گیری ز غم عشق سراغی

گفتم به جماعت، که زعشقش بِبُریده؟
جز مرگِ تن و جان، زجهان هست طلاقی؟

صدف؛ حیران