پدرم در آمده

میزند
آرام به گوشم
نجوایی دلخراش
ذهن من رد میکند
لحظه حال و
حادثه رخ می‌دهد
جان و روحم سوخته
واضح است ،
اما
شبیه سال های رفته از دستم
دلم تنگ شده
بیم دارم ، درون لحظه ها جان بدهم
بی ثمر طی بشوم ،
هیچ نماند از من
،
پدرم در آمده
از بس دلم رنجیده
به گمانم
یک نفر حال منو فهمیده
اندکی یخ
به پیشانی من چسبیده
،
صد حیف
پیش چشمم رنگ نیست
طاقت اما ،
تا کجا ؟
صبرم نیست . . .