بی بر

بیش از اینم بیش از این ای ماه آزارم مده
پشت ابر تیره پنهان لرزه بر اندام بیمارم مده
آرزوهایم دگرگردیده آمال محال
جان خسته در بیابان طلب رهوارم مده
جان ها رفت وبی آرزو مسکوت ماند
عمر جوانی پایدار نیست ای گل خارم مده
آسمان را ابر بی باران گرفته تیره گون
ابر بی باران بر آسمان غمبارم مده
زندگی تاویل یک حس گناهی بوده آدمی
بیش از این اجبار بر عمر گنه بارم مده
چون درختی بی بر وباراست( آ هی) در کویر
تیر مژگانت رها بر بی بر و بی سایه سارم مده

اهی 13 10 1402