صد کاروان

صد کاروان به یک سوی آمد ندای جانان
گفتش خدای دل بود این راه را به پایان

افتاده ام ز رنجی باشد دوای او مرگ
مرهم بده به ما را ساقی شود ز مستان

می داده ام به افلاک شب گشته نیلگونی
حالا، هوای عاشق انگار شاد و حیران

غم گشته باز قلبم چشمان من سیاهی
دلداده ام خدایا دستی بده به یاران

محوی شده ز گیتی دیا شده خروشان
پلکی بزن به این شوق پاینده باد جولان

اینک تو را ستایم من بنده ی علیلم
در سجده ای بمانم تنها مرا بخوابان

پیدا کند ز گنجی دنیا شده دگرگون
در بغض، آه و گریه انگار گشته مهمان

کوهی ز وقف آمد ترسی ز آن دارد
چشمی گناه بیند زوزه به ماه تابان

فریاد آن سکوتی گوید که نام ایزد
همراه شد غریبان شمشاد حال و درمان

من نام صنوبر زیباست آن که جمله
گوید صفای محشر آن شاه را که ماهان