هیاهویی برای هیچ

بی‌هیاهو علف‌های هرز, به مانند انگشتانی بلند,
حلقه بر گردن زده
بر آن می‌نشینند, تنیده در هم

چندان چهره دارم به چشم, آویخته ز پیش
که آخرینشان,
مرده در خویشتن می‌نگرد

مرا سببی نیست, که دستان خویش را ز هم بگسلانم
بی‌شکیب,
هیاهو برپای کنم پرخشم, برای هیچ


به پیکر دوستی مرده که با سرانگشتانی گزنده,
پوست گردن را زخم می‌زند و خون را با لبانی
خشکیده می‌مکد.