شهرآشوب

آمَدی جان سِتاندی و نِشَستی بَر سَریر!
تاج بَر سَر چون نَهادی, سَر بُریدی با حَریر!

نآمَدَم بَر آستانَت چون بِدانِستَم هَمی:
مَرگ بودی سَرنِوِشتِ هَر کِه دَر دَستَت اَسیر!

آمَدی و رُخ نمودی دَر این شَطرنجِ عِشق!
جُملِگی مات بِگَشتَند, هَم پیادِه هَم وَزیر!

نآمَدَم در راهِ وَصل, چون نیک میدانم کِه مَن:
طاقَتِ دوریِ باران نَدارَم چون کَویر!

آمَدی و آمَدی! شوخِ شَهرآشوبِ من!
نآمَدَم با اِختیار! تو کِشاندی دَر مَسیر!

دیدَم بُریده سَر ها! نَشنیده پَندِ حافِظ:
دَر زُلفِ چون کَمَندَت, اُفتادِه اَم چُو نَخجیر!