به رسم طواف

هر روز
به انتظار چیزی می‌گذرد
گاهی
به انتظار دیروز
گاهی
به انتظار فردا
.
.
.
[روزهایی که نیستند]

و
من
بر دیوار این نبودن‌ها

خشت می‌گذارم
هرروز
خشتی تازه

تا شاید
یک روز
کسی
از سفینه‌ی ابراهیم
پیاده شود

روزها را قربانی کند

دیوار را بشکند

و به رسم طواف

لحظه
به
لحظه
مرا از نو بیافریند