دیوانه از این شهر گریزیم و ندانیم
کز یار جفا کار در این خانه خزانیم
آن یارِ نکوهیده میانِ بنِ اندوه
بر ریشه ی ما زد که در این خاک نمانیم
او یکّه و تنها هوس زندگی اش کرد
اما چه گران غم که ز یادش برهانیم
دانست که دردِ دل ما هجرِ رخ اوست
زهرِ غمِ جان داد که در سوز بمانیم
مائیم و شب تار دراین بطنِ بیابان
فی الجمله میان بنِ اندوه روانیم
کز یار جفا کار در این خانه خزانیم
آن یارِ نکوهیده میانِ بنِ اندوه
بر ریشه ی ما زد که در این خاک نمانیم
او یکّه و تنها هوس زندگی اش کرد
اما چه گران غم که ز یادش برهانیم
دانست که دردِ دل ما هجرِ رخ اوست
زهرِ غمِ جان داد که در سوز بمانیم
مائیم و شب تار دراین بطنِ بیابان
فی الجمله میان بنِ اندوه روانیم