جنبش مقاومت از نگاهی دیگر

تذکرصمیمانه به دوستداران جنبش مقاومت برای عدالت؛
این را باید بدانیم که ما هزاره ها در این برهه حساس تاریخی نیاز به تقویت، تحکیم و توسعه کانون های دفاعی خود داریم. یکی ازمهمترین -از دید من مرکزی ترین- کانون های دفاعی، جنبش مقاومت برای عدالت تحت فرماندهی جنرال علیپور است. این کانون دفاعی امروز در معرض توجه عمومی قرار گرفته است و نگاه ها در سطح داخل و خارج به این کانون دفاعی هزاره ها گره خورده است. بلادرنگ باید بگویم که آن تبعیض وتعصب فسیل شده نسبت به هزاره هنوز در حافظه های نفرت زده گردش دارند، لذا وقتی از کانون های دفاعی و جنبش مقاومت سخن میگوییم، نه تنها برای شوونیزم، بلکه برای هزاره ستیزان از اصناف مختلف تبارها، بدون مبالغه در ذهن شان یک «شوک برقی» وارد میشود. هزاره و کانون های دفاعی؟ و یا هزاره وجنبش مقاومت؟ ما نند آن طعنه ای قدیمی که: هزاره و چاکلیت مینو؟

این را بخاطری نوشتم که از نفرت پراگنی های بیرونی گلایه ای نیست چون پای بر سنت هزاره ستیزی دارند. اما برخی دوستان، بدون درک شرایط حساس مبارزه مرگ و زندگی کنونی هزارها، از جنبش مقاومت زبان به شکایت میگشایند. واقعا تاسف آور است. در این شکی نیست خلاهای زیادی شاید در کار باشد، اما فراموش نکنیم که هزاره ها در شرایط اضطراری قرار دارند. بدان معنا که طالبان تقریبا در تمام مرزهای هزارستان و مناطق هزاره نشین از شمال تا مرکز، سایه افگنده است. با قلم و چند شعر، ترانه و سخن آتشین ولو فلسفی و سیاسی، شما نمیتوانید از کیان جامعه هزاره دفاع کنید. دفاع امروز دفاع مسلحانه است که باید در سنگرهای نبرد عملا تفنگ بر دوش حضور داشته باشید، تا در برابر یک سپاه وحشی و تاریک اندیش مذهبی و قومی، ایستادگی نمایید؛ در چنین شرایط فروکاست دادن کانون های دفاعی هزاره ها و از جمله جنبش مقاومت برای عدالت، آنهم از دید تقلیل گرایانه، قدرت دفاعی ما را به زیر میکشد و در واقع با این برجسته ساختن اختلافات طایفوی و قریه ای، دیر و یا زود در کام اژدها سقوط میکنیم.

از دید من موقعیت پذیری قرارگاه مرکزی جنبش مقاومت برای عدالت در حصه اول بهسود، بسیار سنجیده شده و آگاهانه است. این دژ دفاعی نباید در مرز تعرض و تهاجم دشمن قرار داشته باشد. دشمن به هراندازه ای که دیرتر به این دژ برسند، به همان اندازه قدرت دفاعی بالا ترمی رود. اینکه به زنبور عسل می پردازد، کار نیکویی میکند. جنبش مقاومت برای عدالت ضرورت است که از زمین های مزروعی بطور مشروع کمال استفاده را بکند. حتی من به این نظر هستم که چون زمین های کوچی ها در قلمرو جنبش مقاومت، با زور و اکراه و در جریان یک استبداد تاریخی از زمان عبدالرحمن به بعد، غصب شده است، کلا باید این زمین ها در اختیار جنبش مقاومت برای عدالت قرار بگیرد و آنها با استفاده از این زمین ها، منابع مالی و اقتصادی خود را تامین کند و دیگر نیازی نباشد که دست جنبش مقاومت بسوی قوما در داخل و خارج دراز باشد.

لذا اگر همسویی و همآهنگی صادقانه -نه شعاری- با جنبش مقاومت وجود داشته باشد، آنعده دوستان که جنبش مقاومت دم دست شان است، مستقیم نقایص و معایب را به خود شان از طریق تماس ها ی تلفنی و یا حضوری میتوانند ابراز کنند. نه اینکه رسانه ای و عمومی بسازند. چون ما هزاره ها در شرایط اضطراری قرار داریم.

علی تقوایی