داکتر عبدالله، دیر بیدار شده است

در انتخابات ۲۰۱۴ من از حامیان تیم عبدالله بودم؛ وقتی عبدالله انتخابات برده را با پنجاه فیصد سهم، معامله کرد، من نوشتم:
داکتر عبدالله که از آرای خود دفاع نتوانست، از پنجاه فیصد سهم خود نیز هرگز دفاع نمی‌تواند، لذا به‌جای اینکه وارد حکومت شود، باید یک اپوزیسیون قدرتمند تشکیل داده و بر حکومت غنی نظارت و برای پنج‌سال بعدی خود را آماده انتخابات کند.

اما عبدالله وارد حکومت شد و با این عمل خود، بزرگترین ضربه را به اعتبار و جایگاه سیاسی خود وارد ساخت، او از یک‌طرف هیچگاه نتوانست ۵۰٪ سهم خود استیفا کند و خودش اقرار کرد که تصامیم حکومت را از رسانه‌ها آگاه می‌شود و از سوی دیگر، به‌عنوان یک سر حکومت وحدت ملی، در پنجاه فیصد تمام کارهای ظالمانه حکومت، شریک قلمداد می‌شود.

سستی، بی‌کفایتی و ناتوانی عبدالله و معاونانش، غنی را یکه‌تاز میدان ساخت و اگر عبدالله و معاونانش از همان پنج سال قبل به‌جای حمایت تمام‌عیار از سیاست‌های انحصاری و حذفی غنی، در برابر سیاست‌های غنی ایستاد و از خواسته‌های عدالت‌طلبانه معترضین حمایت و تمام‌قامت در برابر عدالت‌خواهان قدعلم نمی‌کردند، غنی تا این اندازه به یک دیکتاتور تبدیل نمی‌شد، سهم تیم عبدالله (ریاست اجرایی) هر چند در حکومت پنجاه فیصد بود، اما در سرکوب عدالت‌خواهان و ایستادن در برابر آن‌ها، بیش از تیم رقیب سهم گرفتند.

همین موضع‌های نادرست داکتر عبدالله و معاونانش بود که باعث شد، مردم در انتخابات امسال، کمتر به آن‌ها تمایل پیدا کنند، زیرا مردم کاملا به عبدالله بی‌باور شده‌اند. حالا فکر کنم که عبدالله تازه خبر شده و تحرکاتی را آغاز کرده است؛ اما به‌نظر می‌رسد که مهار غنی کمی دیر شده است.

نوت: من فکر کنم عبدالله دست و پا می‌زند تا بار دیگر مانند ۲۰۱۴ در حکومت شریک شود، هرگاه شریک شد مانند دوره قبل، مردم را فراموش و حتی در برابر خواسته‌های آنان خواهد ایستاد.

محمد نسیم جعفری