سرزنهای فوتبال در معرض خطر فراموشی
«سرزدن به توپ در میان بازیکنان حرفهای فوتبال احتمال طیفی از بیماریهای مغز و اعصاب در میان این قشر را در مقایسه با مردم عادی (گروه کنترل) چندبرابر میکند و بهطور مثال احتمال بیماری آلزایمر را 5برابر، احتمال بیماری نورونِ حرکتی را 4برابر و بیماری پارکینسون را 2برابر میکند.»
فرادید| احتمال مرگ در اثر فراموشی در میان بازیکنان سابقِ فوتبال حرفهای ۳ برابرونیم بیشتر از احتمال مرگ در اثر فراموشی در میان جمعیت عادی است.
بهدنبال مرگِ یکی از بازیکنان فوتبال، جِف آستِل و مطرحشدن این ادعا که مرگ وی ناشی از تکرارِ ترومای سر بوده است، پژوهشگران در دانشگاه گلاسکو دربارۀ سرزدن به توپ و ارتباط آن با آسیبهای مغزی تحقیق کردند.
در این پژوهش مرگِ ۷۶۷۶ بازیکن سابقِ فوتبال با مرگِ ۲۳۰۰۰ فرد عادی در جامعه مقایسه شد. نمونهها از میان مردانِ فوتبالیستی که در بین سالهای ۱۹۰۰ تا ۱۹۷۶ در اسکاتلند فوتبال حرفهای بازی میکردند، انتخاب شد.
این پژوهش در ماه ژانویه سال گذشته و به هدایتِ دکتر ویلی استوارت، متخصص علوم اعصاب، آغاز شد که براساس یافتههای خود اعلام کرد: «سرزدن به توپ در میان بازیکنان حرفهای فوتبال احتمال طیفی از بیماریهای مغز و اعصاب در میان این قشر را در مقایسه با مردم عادی (گروه کنترل) چندبرابر میکند و بهطور مثال احتمال بیماری آلزایمر را ۵برابر، احتمال بیماری نورونِ حرکتی را ۴برابر و بیماری پارکینسون را ۲برابر میکند.»
اگرچه خطر مرگ ناشی از بیماریهای نورودیجنریتیو (مانند پارکینسون که سلولهای عصبی در آن کاهش پیدا میکند) در میان فوتبالیستها در مقایسه با جمعیت عادی بالاتر گزارش شد، آنها کمتر احتمال داشت که از بیماریهای قلبی و برخی سرطانها مانند سرطان ریه جان خود را از دست بدهند.
دکتر استورات گفت: «این تحقیق بزرگترین تحقیق در نوع خود تا به امروز است که به جزئیات مربوط به بیماریهای نورودیجنریتیو در ورزش پرداخته است.
بیشتر بخوانید:
تحقیق ما نشان میدهد درحالیکه احتمال مرگِ ناشی از فراموشی در میان فوتبالیستها بالاتر از سایر افراد جامعه است، آنها کمتر احتمال دارد از سایر بیماریهای بزرگ جان خود را از دست بدهند.
بنابراین؛ اگرچه لازم است تمام عواملی که به بیماریهای نورودیجنریتیو کمک میکنند شناسایی شوند تا خطر آنها کاهش پیدا کند، میدانیم که بازی فوتبال منافع بسیاری برای سلامتی دارد که باید مورد توجه واقع شود.»
ارتباط بین بیماریهای نورودیجنریتیو و ورزش موضوع بحثهای زیادی در سالهای اخیر بوده است، اما تاکنون شواهدی مبنی بر افزایش احتمال این بیماریها در میان فوتبالیستهای سابق به دست نیامده بود.
بازیکن سابق فوتبال انگلستان، آستل، در سال ۲۰۰۲ و در سن ۵۹سالگی در اثر بیماری فراموشی جان خود را از دست داد. تحقیق درباره مرگ او نشان داد ضربهزدن به توپِ چرمی سنگین به دفعات زیاد به ترومای مغزی در وی انجامیده است. خانواده آستل با تشکیل کمپینی خواستار بررسی مرگ این بازیکن شدند.
ارتباط بین فراموشی و بازی فوتبال طی مستندی باعنوان «آلن شیِرِر: فراموشی، فوتبال و من» از شبکه بیبیسی پخش شد. با افشای اثرات بلندمدت فوتبال بر سلامتی و خطر ابتلا به فراموشی، سهامداران فوتبال درخواست کردهاند تحقیقات بیشتری در این زمینه انجام گیرد.
تهدید فراموشی در حدواندازه ایدز
به گزارش فرادید به نقل از گاردین، فراموشی تهدیدی جدی برای سلامتی جهانی در حدواندازه ویروس اچ آیوی و بیماری ایدز است و تعداد افراد مبتلا به این بیماری تا سال ۲۰۳۰ از جمعیت آلمان بیشتر خواهد بود.
وزیر بهداشت هلند، هوگو دِ جونگ، در اجلاس شورای فراموشی جهانی که اخیراً در ژاپن برگزار شد، افزود: «درست مانند بیماری ایدز و ویروس اچآیوی در روزهای اولیه شناسایی، برای فراموشی بودجه کافی در نظر گرفته نشده، این بیماری به اندازه کافی شناخته شده نیست و کماهمیت جلوه داده میشود.»
دِ جونگ گفت: «زمانی زنگ هشدار شیوع بیماری ایدز و ویروس اچآیوی در سراسر جهان به صدا درآمد که میلیونها نفر به این بیماری مبتلا شده بودند و در حدود ۱۵ سال بعد از آنکه این بیماری برای نخستینبار شایع شد، درمانهای مؤثر برای آن شناسایی شد.»
«امروز، ما در آستانه یک شیوع دیگر هستیم؛ این بار این بیماری سیستم ایمنی را درگیر نمیکند؛ بلکه مغز ما، حافظه ما، شخصیت ما و خودِ ما را درگیر میکند. درست مانند بیماری ایدز و ویروس اچآیوی در روزهای نخستین، فراموشی نیز در سطح جهانی حوزهای است که بودجه کمی به آن اختصاص داده شده است.»
او به این نکته اشاره کرد که اگر قرار بود افرادی که دچار فراموشی شدهاند همه در یک کشور گردهم جمع شوند، این کشور به اندازه کشور اسپانیا بود و تا سال ۲۰۳۰ جمعیت آن نزدیک به ۷۵ میلیوننفر میشد.»
«هزینه درمان فراموشی تا آن زمان درحدود ۲تریلیوندلار خواهد بود. هیچکس نباید به این نکته شک کند که فراموشی یکی از بزرگترین چالشهای اجتماعی و پزشکیای خواهد بود که ما در سالهای آینده با آن مواجه خواهیم شد. در برخی کشورها هماکنون هم این بیماری مهمترین چالش سلامتی است.»