هستى

دارد از چشم قلم شعر روان مى ریزد غزل از ابر دلم بر لب جان مى ریزد آن قَدَر بوسه ى من تشنه ى لبهاى تو بود کمى از بوسه ى تو کنج دهان مى ریزد گرچه بر قامت دل خانه نموده است کلاغ زردى هجر تو اما بهشاعر:الهیار نزادى