«شمس» ی که غروب کرد...

به گزارش ایسنا، عباس خامه‌یار در این یادداشت که در قالب دلنوشته ای آن را منتشر کرده نوشته است: « خبر بسیار ناگوار و تأثر برانگیزی بود و ناگهان همه را در غم و اندوه فروبُرد؛ دکتر سید شمس‌الدین وهابی که همه «شمس» می‌خواندنش و همواره پناهگاه و پشتوانه معنوی دانشجویان انجمن‌های اسلامی دانشجویی دانشگاه‌های کشور و به‌ ویژه دانشگاه تهران و علوم پزشکی تهران بود، به دیدار معبود شتافت و این‌گونه ما را در غم و اندوه فرو برد.

کمتر کسی از دانشجویان دهه شصت و پس از آن وجود دارد که وی را نشناسد و بر نقش بی‌بدیلش در کوران حوادث و بحران‌های مختلف انقلاب، و سالهای دفاع مقدس صحه نگذارد. بدون هیچ‌گونه مبالغه و تردید، اگر بتوان از پنج نفر انسان نمونه و الگوی اخلاق، درستی و راستی آن دوره نام برد، «شمس» همواره در صدر قرار داشت.

ایشان، انسانی ، پاکدل، پاکدست و پاک‌سرشت و نمونه اعلای صداقت و تقوای راستین بود. همگان وی را به ساده‌زیستی و امانت‌داری‌ می‌شناختند. با همه رفتاری صمیمانه داشت ولی با این وجود در بیان حقیقت با هیچکس تعارف نمی‌کرد و برای حق‌گویی و حق‌خواهی، مرزی نمی‌شناخت. در دفاع از تهیدستان، مستمندان و محرومان، می‌جوشید و می‌خروشید و آرام و قرار نداشت.

او در مواجهه با معضل فقردر دوره نمایندگی مردم شریف تهران علی رغم تشدید بیماری دانش وسیع اقتصادی و باور عمیق اعتقادی خود را در خدمت به فقر زدایی از چهره کشور و طراحی نظام جامع تامین اجتماعی در کمیسیون اقتصاد قرارداد.

تاسیس وزارت رفاه از جمله ثمرات تلاش ماندگار ایشان است.

زنده‌یاد محمد تقی‌خانی و زنده یاد شمس‌الدین وهابی در کنار عباس خامه‌یار در سفر به لبنان آبان‌ماه ۱۳۷۱

آن عزیز سفر کرده به اقتضای تحصیلات دانشگاهی و علایق نظری خود در دو حوزه اقتصاد و مهندسی معدن ضمن تکمیل تحصیلات خود تا سطح دکتری، دانش نظری و تخصص عملی خود را به خدمت توسعه متوازن و درونزای کشور در عین اعتقاد به لزوم تعامل با کشورهای پیشرفته صنعتی و توسعه فناوری در جهان قرار داد.
شناخت دقیق او از قابلیت های طبیعی و سرزمینی ایران و باور عمیقش به ظرفیتها و توانمندیهای منابع آنسانی کشور منجر به تاسیس اولین نهاد پژوهشی مشترک دانشگاه و صنعت در دهه شصت توسط ایشان شد.

شمس عزیز ، با همه مهربان و صمیمی بود و کمتر کسی را با نام فامیلی صدا می‌زد و همه را به نام کوچک‌شان می‌خواند.

در سال‌هایی که معاونت اداری و مالی بزرگترین دانشگاه‌های کشور یعنی دانشگاه تهران را بر عهده داشت و به‌نوعی خزانه‌دار امین دانشگاه محسوب می‌شد، گویا با مشکلات معیشتی ازجمله اجاره مسکن مواجه بود. به دلیل صمیمیتی که با من داشت، درخواست کرد اگر می‌توانم مبلغی حدود بیست‌هزار تومان از یک صندوق قرض‌الحسنه برایش وام بگیرم. ابتدا تصور کردم قصد شوخی دارد، ولی هنگامی که با تکرار این درخواست مواجه شدم، سخت گریستم و خداوند را سپاس گفتم که چنین انسان‌های پاکی در چنین مسئولیت‌های خطیری، حضور دارند. «شمس» در کسوت استادی دانشکده فنی دانشگاه تهران و حتی در دوره نمایندگی مجلس شورای اسلامی و مسئولیت‌های دیگر، همواره همین‌گونه بود و چنین پاکدستانه و مؤمنانه زیست و در همه دوران خدمت، عشق به اسلام ناب و اهل بیت(ع) را از زندگی خود جدا نکرد.

مرحوم شمس از نیروهای متعهد، فکور و ارزشی نسل اول انقلاب بود که نقش مهمی در دفاع مقدس وساماندهی دانشگاه ها و اعزام دانشجویان در دفاع از میهن ایفا کرد و تا آخر عمر هم به آرمان‌های امام راحل و ارزش‌های اسلامی وفادار ماند. شمسِ عزیز همتی والا و نگاهی ژوف و همه‌جانبه داشت؛ در طرح تأسیس شاخه‌ای از دانشگاه تهران در بیروت در دهه هفتاد بسیار تلاش کرد و به همراه دوست و همکارش زنده‌یاد دکتر تقی‌خانی معاون وقت آموزشی دانشگاه تهران در سال ۱۳۷۱ برای بررسی و اجرای طرح به لبنان آمدند و بنده میزبان ایشان بودم. این پروژه متأسفانه به دلایل رقابت‌های داخلی ناکام ماند و از غصه‌های همیشگی آن دو مرحوم بود

مرحوم شمس که همواره تسلیم مشیت الهی بود در سالیانی متمادی با بیماری سخت ، صبورانه دست و پنجه نرم کرد و سرانجام شنبه ١٨ مرداد ماه ۱۳۹۸ و در آستانه عید قربان، جان به جان‌آفرین تسلیم کرد. پیکر آن عزیز سفرکرده و آن عارفِ خاموش در روز عرفه در میان خانواده، دوستان و یاران عزادارش به خاک سپرده شد.
یادش گرامی و راهش پُر رهرو باد...»

انتهای پیام