آغازِ پایان

با هَر قَدَم بَر سَنگ فَرشِ این خیابان مُرده اَم
با خَنده هایِ تَلخِ قبل از تیر باران مُرده ام
با رَدِ پایِ رفتَنَت ، دَر کوچه هایِ بی کسی
غَم را نِمودی میزبان ، از داغِ مِهمان مُرده اَم
رویایِ آغوشَت چو باران بود در قَلبِ کویر
آغوشِ خود بَستی و دَر حُرمِ بیابان مُرده اَم
چون شاه بودی ، کِشوَر قَلبَم شُد آباد از تو و
بَعد از تو ویران گَشته دَر، کُشتارِ آبان مُرده اَم
حتی خیابان هایِ این شهرِ خَراب آباد هَم
دیشب به من میگُفت از هِجرانِ یاران مُرده اَم
با هر قَدَم پنهان شُدی ، از خیره چَشمانِ سَرَم
چَشمِ دِلَم حَبسِ تو گَردید و به زِندان مُرده اَم
وَقتی که از آغازِ رَه ، دَر فِکر رَفتَن رَفته ای
آغاز شُد پایان و از آغازِ پایان مُرده اَم