مهربانی

یک راز گویمت من درخلوتی نهانی
یک بار گویمت من گر مایلی بدانی

زین روزهای رفته، این هیبت خیالی
گویی شده به غایت درقامت کمانی

آنوقتی که پر شد پیمانه جدایی
وقتی نمانده جانی ؛هنگام دار فانی

آنگه خواهد آمد بی دفتر و کتابی
آنرا که داد خواهد؛ آرام یا به آنی

شاید میان نباشد خدای را عذابی
این نکته نهفته عیان شود زمانی

دو دیده را رها کن در آسمان آبی
در آینه نظر کن بنگر به صد نشانی

بر لوح دل نوشته باعشق شادمانی
در این جهان نماند جز مهر مهربانی