علیرضا رئیسی بازیگر، درباره کودکی‌اش می‌گوید

نی نی بان: سینمای دهه 60 بی شک یکی از طلایی ترین دوران هنر هفتم در ایران بود چرا که فیلم های بی نظیری در این دهه روی پرده های سینما نقش بست. فیلم های کودکان و نوجوانان در این دهه بسیار دیدنی بودند فیلم هایی مثل پاتال و آرزوهای کوچک،گلنار،الو الو من جوجه ام و... اما حالا از آن سال ها خیلی فاصله گرفتیم و بازیگران کودک آن فیلم ها حالا بزرگ شده اند یکی از آن ها علیرضا رئیسی است که در فیلم پاتال و مدرسه پیر مردها بازی خوبی را از خود به یادگار گذاشته است. رئیسی به تازگی در فیلم سام قریبیان در نقش یک پلیس ظاهر شده است که به همین بهانه به سراغش رفتیم تا از دوران کودکی اش برایمان بگوید.

رنگی درست مثل یک رنگین کمان

بله اصلا همه بچه ها رنگین کمان را دوست دارند چون در آن بیشتر رنگها وجود دارد.

دوربین35

خیابان بوستان هفتم در خیابان پاسداران محلی که فیلم برداری فیلم پاتال و آرزوهای کوچک در آن انجام می شد.

یک ماشین کنترلی که پس از بازی در فیلم پاتال و آرزوهای کوچک به عنوان دست مزد به من دادند.

پدرم و پدر بزرگ هایم.

همه غذاهای مادرم را چون ایشان دست پخت فوق العاده ای دارند.

قطعا کودک دیروز چون بهترین خاطرات زندگی ام مربوط به آن دوران می شود.

نه خوش قول بودم.

یک عکس دارم که مربوط به فیلم مدرسه پیر مردها است. در این عکس من وسط ایستادم و بقیه پیر مردها دورم ایستاده اند همه پیر مردهایی که در این فیلم بودند به رحمت خدا رفته اند و از آن عکس تنها من زنده ام.

این که به عنوان یک بازیگر دهه شصتی حالا مجبورم بیشتر فیلم ها را در مقام مخاطب نگاه کنم و فرصت بازی مقابل دوربین را مانند قبل ندارم.

بهترین قصه های من فیلم نامه هایی بود که مجبور بودم آن ها را از حفظ کنم.

چرا خیلی زیاد گاهی از شدت پا درد گریه می کردم.

نه چون اصلا فرصت فکر کردن به این چیزها را نداشتم.

آن ها قربانی خود خواهی والدینشان می شوند که این مسئله جای تاسف دارد.

یادم نیست اما فکر می کنم بچه ها خیلی این حس را درک نمی کنند.

خیلی زیاد بخصوص این که وقتی به شهرهای مختلف می رفتیم بیشتر مردم من را می شناختند و می خواستند که با آن ها عکس بگیرم و یا چیزی را برای شان امضا کنم.

روزهای فیلم برداری فیلم پاتال و آرزوهای کوچک.

نه، چندان چیز جالبی نبود و من از این حس فراری بودم. از سن پایین از 6، 7‌سالگی هرجا می‌رفتم یکی لپم را می‌کشید، یکی موهایم را می‌کشید و این ابراز علاقه‌ها با من بزرگ‌تر شد. 17 سالم که شد دیگر کسی لپم را نمی‌کشید ولی امضا و عکس و اگر راستش را بخواهید واقعا خسته‌ام کرد. در مدرسه هم خیلی روزهای خوبی نداشتم البته عملا مدرسه نمی‌رفتم. هماهنگ شده بود و من فقط می‌رفتم و امتحان می‌دادم. اما یک روز من را بالا بردند و جلوی 500-400 تا بچه گفتند این سوپراستار است، فیلم بازی می‌کند همه هم دوستش دارند ولی معدلش 12 است! خیلی شرایط بدی بود.

متاسفانه من خودم بچگی نکردم، مثلا یک دست فوتبال درست و حسابی بازی نکردم چون مدام سرکار بودم و الان که به سن 31 سالگی رسیده‌ام تازه یک نوجوان 16-15 ساله‌ام. چون از سن 6-5 سالگی در جمع آدم‌بزرگ‌ها بودم و این باعث شد که از بچگی خودم دور باشم. این تصمیمی بود که خانواده برای من گرفتند، من سرزنش‌شان نمی‌کنم و خوشحالم از اینکه این راه را انتخاب کردند. اما ترجیح می دهم فرزندم حرفه اش را خودش انتخاب کند.

اگر تمایل دارید مصاحبه های بیشتری را که نی نی بان از چهره ها تهیه کرده بخوانید، به بخش «نی نی بان و چهره ها» در صفحه اول سایت بروید یا اینجا را کلیک کنید.