روایتی از آخرین جلسه درس عرفان حجت‌الاسلام مهندسی

به گزارش خبرنگار دین و اندیشه خبرگزاری فارس، به مناسبت سالگرد ارتحال حجت‌الاسلام والمسلمین محمدمهدی مهندسی استاد فقید عرفان، اخلاق و فلسفه، حجت‌الاسلام وحید واحدجوان عضو هیأت علمی دانشگاه تهران و از شاگردان این استاد فقیه نوشت:

هر زمان که می‌خواهم درباره ایشان مطلبی بنویسم، احساس شرمندگی می‌کنم؛ به خودم می‌گویم چه سنخیتی بین ایشان و تو وجود دارد؟ او کجا و تو کجا! او عالم ربانی و الهی بود، عارف بود، حکیم بود، فقیه بود، عشق بود، جان بود!

گاهی گمان می‌کنم نوشتن امثال بنده درباره ایشان، شاید کسر شأن استاد باشد!

اما چه کنم که مدتی در محضر سراسر علم و معرفت و نور و عرفان ایشان بودم و وظیفه دارم مطالبی گرچه کوتاه بنویسم.

ایشان واقعاً استاد بودند، واقعاً مؤمن بودند، واقعاً با معرفت بودند، واقعاً عارف بودند، واقعاً متقی بودند، واقعاً انسان بودند، واقعاً محب اهل بیت(ع) بودند، واقعاً مسلمان و شیعه بودند؛ اهل ادعا نبودند، اهل خودنشان دادن نبودند، دنبال شهرت و قدرت و امور پست و ناچیز نبودند. «تِلْکَ الدَّارُ الاَخِرَةُ نجَعَلُهَا لِلَّذِینَ لَا یُرِیدُونَ عُلُوًّا فىِ الْأَرْضِ وَ لَا فَسَادًا وَ الْعَاقِبَةُ لِلْمُتَّقِین»(قصص/ 83)

در پایان آخرین جلسه درس عرفان(شرح فصوص الحکم) که خرداد ماه 1390 شمسی در فیضیه قم برگزار شد، فرمودند: «اگر از دنیا رفتم دو چیز در حق من انجام دهید؛ یکی از خداوند برایم طلب مغفرت کنید و دیگری به یکدیگر بگویید مهندسی محب و دوستدار اهل بیت(ع) بود»! و ناباورانه و بدون سابقه بیماری، یک ماه و اندی بعد، بر اثر ایست قلبی چند روز در بیمارستان‌ بستری شدند و سرانجام بعد از ظهر 27 تیرماه 1390 دعوت حق را لبیک گفتند و به معشوق پیوستند، گرچه شهادت می‌دهم که در دنیا هم با معشوق بودند و فانی و باقی بالحق.

انتهای پیام/