سرسام جُنگ های شبانه

هدف از ساخت این جنگ ها سرگرم کردن مردم و دعوت آن ها به کار نیک است اما به خاطر کلیشه و تکراری شدن، فاقد جذابیت هستند.

جشن دعوت / شبکه یک

اجرای «جشن دعوت» بر عهده زوج نیما کرمی و زینب زارع است. این جنگ از محل باغ کتاب تهران ضبط و پخش می شود؛‌حوالی ساعت 23. محور «جشن دعوت» بر دو چیز است: گفت و گو با مهمان و اجرای موسیقی توسط یک خواننده. در خلال آن آیتم هایی هم پخش می شود که در راستای سیاست کلی برنامه است و بیننده ها را به کار خیر ترغیب می کند. طبعا وقتی حرف از کار خیر در میان بیاید، مجریان هر سوالی از مهمان ها می پرسند باید یک سر آن به امور خیرخواهانه ربط پیدا کند.

و طبیعی است بعد از گذشت چند دقیقه جذابیت گفت و گو از بین می رود؛ خواه یک چهره مهم مهمان برنامه باشد یا از همان ها که مدام در شبکه های مختلف حضور دارند. «جشن دعوت» حساب ویژه ای روی بازیگران کرده است و تا کنون میزبان سیاوش خیرابی و الهام حمیدی بوده. دومی می تواند برگ برنده باشد منتها نتیجه مصاف مجریان با او چنگی به دل نمی زند.

ماه مهربانی/ شبکه دو

اجرای «ماه مهربانی» به علیرضا غفاری و شهرام شکیبا سپرده شده است. این جنگ از محل کارخانه سیمان شهر ری پخش می شود؛ حوالی ساعت 23:15 دقیقه. «ماه مهربانی» هم رسالت خود را بر کارهای نیک قرار داده و برای انتقال این امر مهم، بیشتر از بازیگران دعوت می کند. علی صالحی، خاطره حاتمی، کامران تفتی و محمد رضا غفاری از جمله مهمان های «ماه مهربانی» بوده اند. بنای این برنامه دعوت از بازیگرانی است که در یکی از سریال های شبکه دو بازی کرده اند ولی خب بارها آن را در قالب مهمان دیده ایم.

ضعف دیگر«ماه مهربانی» به اجرای مجریان برمی گردد؛ حرف تکراری می زنند و گاه مسلط به سوژه نیستند. مثلا غفاری از کامران تفتی می پرسد سریال«سایه بان» را کی ساخته؟! یعنی مجریان قبل از حضور مهمان اطلاعات دقیقی جمع آوری نمی کند و با پرسش های کلی و کلیشه ای مصاحبه را به سرانجام می رسانند. نتیجه گفت و گو هم می شود یک مشت حرف تکراری و کلیشه ای. در این برنامه شاهد خواننده نیز هستیم و البته چند پلی بک که مثلا حکم تنفس دارند.

ماه سپید/ شبکه سه

اجرای «ماه سپید» به محمد رضا حسینیان و مسعود روشن پژوه سپرده شده است. این جنگ در چند شب اول از مرکز همایش های برج میلاد روی آنتن می رفت و حالا در محوطه باز ضبط می شود. حوالی ساعت 22:30 نیز در کنداکتور قرار گرفته. هدف«ماه سپید» نیز دعوت به کارهای نیکو و دستگیری از مستمندان است. منتها تمرکز خود را بر ازدواج آسان قرار داده و مجریان سعی می کنند با مهمان ها از این زاویه نیز پرسش کنند. حتی استندآپ هایی که اجرا می شود بر همین پایه است. البته استندآپ کمدیان های «ماه سپید» عاریت از «خنداننده شو» هستند. این برنامه فعلا از بازیگران دعوت کرده و مهمان هایش از میان خواننده ها، طنزپردازان و فعالان اجتماعی بوده است.

شمایل «جنگ شبانه» تفاوتی با دیگر برنامه ها ندارد و از نظر کیفی هم تراز با آن ها قرار می گیرد. محمد رضا حسینیان و مسعود روشن پژوه از مجریان با سابقه تلویزیون هستند ولی هیچ تبدیل به چهره های شاخص اجرا نشدند. در «ماه سپید» نیز همان کارهای روتین را انجام می دهند و تمام: سوال هایی مشخص از مهمان ها، دعوت از خواننده ها ، صحبت با تماشاچی ها و بیننده ها.... .

جشن رمضان / شبکه پنج

اجرای«جشن رمضان» شبکه پنج به دو مجری جوان رسیده است: هیراد حاتمی و ابوالفضل آقاخانی. برنامه از بوستان گفت و گو،‌حوالی ساعت 21:15 دقیقه پخش می شود. بنای اصلی «جشن رمضان» نیز تشویق برای دستگیری از مستمندان است و برای این کار بیش تر از بازیگران ممد گرفته. تا کنون پژمان بازغی، سارا منجزی و متین ستوده در این برنامه حاضر شده اند. این بازیگران را زیاد در شبکه های مختلف به عنوان مهمان می بینیم و از این منظر وزن «جشن رمضان» بالا نیست.

«جشن رمضان» از برنامه های قدیمی ماه رمضان است که البته اسیر کلیشه است؛کلیشه هایی که برخی از آن ها را خودش ساخته و همچنان شاهدش هستیم. در وصف تکراری بودن برنامه همین قدر بس که می توان برخی قسمت های سال پیش را بار دیگر پخش کرد!

جای خالی نوآوری

حتما باید در تلویزیون شاهد ویژه برنامه هایی باشیم که نیت شان ترغیب مردم به امور خیر است ولی با این فرمول چند نفر ترغیب به همراهی می شوند؟ چه تعداد بیننده با شوق و ذوق کنترل را دست می گیرند ببینند امشب فلان جنگ چه برای شان تدارک دیده؟با حرف های کلی، شعاری و خیلی اوقات تمجید بیهوده از بازیگران و پخش یکی دو ترانه یک برنامه جذاب می شود؟ تا کی باید این الگو تکرار شود؟: یک استیج در فضای باز، چند صد نفر تماشاچی، دو مجری،‌مهمان،‌خواننده و ...

خود برنامه سازان از این کلیشه های ملال آور خسته نشده اند؟ نمی خواهند به ایده ها نو برسند؟ باز گلی به جمال «خندوانه» که نشان داد یک برنامه هم می تواند جذاب باشد و هم مشارکت عمومی در امور خیرخواهانه را برانگیزد. جنگ های شبانه نشانی از زیبایی شناسی ندارد و چیزی نمی ماند جز سرسام های ناتمام.منابع: هفت صبح/ تبیان