دو حکایت از حاج شیخ عبدالکریم حائری (رض)

شیخ عبدالکریم حائری یزدی (۱۲۷۶ـ ۱۳۵۵ق)، معروف به آیت‌ الله مؤسس و حاج شیخ از مراجع تقلید شیعه، بنیانگذار و زعیم حوزه علمیه قم از سال ۱۳۰۱ تا ۱۳۱۵ هجری شمسی. حائری سال‌های طولانی در حوزه علمیه کربلا، سامرا و نجف تحصیل کرد. او در سال ۱۳۳۳ق/۱۲۹۳ش برای همیشه به ایران بازگشت و در ابتدا به اداره حوزه علمیه اراک مشغول شد. آیت‌الله‌ حائری در سال ۱۳۴۰ق به دعوت عالمان قم، به این شهر آمد و با شکل دادن به حوزه علمیه قم و بر عهده گرفتن ریاست آن، در قم ماندگار شد. شیخ عبدالکریم حائری فردی خوش اخلاق، شوخ طبع، معتدل و دور از ظاهرسازی و ریاکاری بود. در مصرف وجوهات شرعی، بسیار احتیاط می‌کرد و بر زندگی‌اش زهد و ساده‌زیستی حاکم بود. در ادامه دو حکایت از آن مرحوم بنقل از کتاب "الکلام یجر الکلام" مرحوم آیت الله سید احمد زنجانی نقل می کنیم:

1-حکایتى در ترک چایى

« مرحوم آیة الله حائرى (آقاى حاج شیخ عبد الکریم) فرمود: یک نفر از اهالى ارومیه (رضائیه) که از غارت‏زده‏هاى شیخ عبیدالله بود آمده در منزل مرحوم میرزاى بزرگ (آقاى حاج میرزا حسن شیرازى) پناهنده شده بود. من نیز همان سال از یزد براى تحصیل به سامرا رفته بودم، من هم در منزل مرحوم میرزا بودم. آن مرد ارومیه‏اى در خوردن چایى خیلى مفرط بود، و مخصوصاً مرحوم میرزا سفارش او را به قهوه‏چى منزل داده بود که نگذارد از جهت چایى به او بد بگذرد؛ لهذا هر چه چایى مى‏خواست مضایقه نمى ‏شد.

روزى دیدیم که او چایى نمى‏ خورد؛ تعجب کردیم که چه شده با آن عشق که به چایى داشت اکنون خوددارى مى ‏کند! تا اینکه روزى سبب ترک چایى را پرسیدیم. گفت: میرزا روزى در منزل تشریف نداشت و قهوه‏چى هم از من غفلت کرده چایى درست نکرده بود. من آمده قهوه‏ خانه را از بساط چایى خالى دیدم. از مشاهده این حال، ضعف بر من مستولى شد و بى‏حس و بیهوش افتادم. در همان عالم، شخصى را دیدم آمد کاسه شربتى به دست من داد و گفت: بخور. من نیز خوردم. پس او برگشت و رفت و همین‏که رفت یک نفر به من گفت: او را شناختى؟ گفتم: نه. گفت: او حضرت ابوالفضل علیه‏السلام بود. همان‏دم به هوش آمدم دیدم از چایى سیرم. همان سیرى است که میل مرا از چایى برگردانید.

آن مرحوم [حاج شیخ عبدالکریم] فرمود: با آن میل و اشتیاق که به چایى داشت دیگر لب به چایى نزد».

2-سبب‏ سازى خداوند

«در یزد، چارسوقى بود پر از جمعیّت که همواره عابرین را از کثرت، شانه به شانه متّصل مى‏شد. یک روزى، استر چموشى از دست صاحبش رها شد؛ جفتک ‏زنان وارد زیر این طاق شده، به جفتک زدن و لگد پرانى آغاز نموده، تمامى جمعیّت چارسوق را پراکنده کرد و خودش هم در رفت. همین‏که زیر طاق از جمعیّت خالى شد، یک‏دفعه طاق فرود آمد؛ مثل اینکه خداوند این استر را مأمور کرده بود که جمعیّت را از زیر طاق متفرّق کند».

منابع:

1 - دانشنامه مجازی مکتب اهل بیت (ع). مدخل: عبدالکریم حائری http://fa.wikishia.net
2 - یکی از یاغیان عصر ناصرالدین شاه
3 - سایت آیت الله شبیری زنجانی:
http://zanjani.net/index.aspx?pid=99 articleid=58615 itemid=70536
به نقل از: سید احمد زنجانی، الکلام یجر الکلام.
4 - سایت آیت الله شبیری زنجانی:
http://zanjani.net/index.aspx?pid=99 articleid=93453 itemid=70536
به نقل از: سید احمد زنجانی، الکلام یجر الکلام.

منبع: گروه حوزه علمیه تبیان – علی محمد سرلک