10 ماه فاصله بین ابتلا به مالاریا و برنز المپیک ریو 2016

به گزارش سایت ورزش بانوان؛ آنیکا اونورا ( Anyika Onuora ) قهرمان دوی سرعت بریتانیا وقتی در اکتبر ۲۰۱۵ برای دیدن خانواده‌اش به نیجریه رفت، فکر می‌کرد تعطیلاتی عادی پیش رو دارد. ستاره ۳۲ ساله در این سفر مالاریا گرفت و ناتوانی در راه رفتن، آینده‌اش در المپیک ۲۰۱۶ ریو را در هاله‌ای از ابهام قرار داد.

آنیکا اونورا در المپیک ۲۰۱۶ ریو در کنار هم‌‍تیمی‌هایش کریستین اهوروگو، امیلی دیاموند و ایلید دویل روی سکوی المپیک ایستاده بود. او مدال برنز دوی ۴ در ۴۰۰ متر امدادی را به گردن داشت در حالیکه هم‌تیمی‌هایش نمی‌دانستند برای رسیدن به این مدال چه سختی‌هایی کشیده است.

او اکتبر ۲۰۱۵ برای دیدن خانواده‌اش به نیجریه رفت. اما در این سفر مالاریا گرفت و ناتوانی در راه رفتن آینده‌اش در المپیک ۲۰۱۶ ریو را در هاله‌ای از ابهام قرار داد.

او وقتی نیجریه بود متوجه نشده که مبتلا به مالاریا شده اما وقتی نشانه‌های بیماری خیلی شدید شد به پزشک مراجعه کرد و بعد از آزمایش خون و ادرار به او گفتند “کلیه‌هایت مشکل دارد، باید پیش متخصص بروی.”

تب بالا، استفراغ، دل درد و سر درد شدید همه به سراغش رفته بود. بدنش به طور ناگهانی گرم و سرد می‌شد و لرز می‎کرد. تا اینکه مالاریا را تشخیص دادند، تبش به ۴۰ درجه هم می‌رسید. او را در تشت یخ گذاشتند. نمی‌توانست حرکت کند و حتی به سختی نفس می‌کشید. همه جای بدنش به شدت درد می‌کرد. بعد اونورا را در قرنطینه نگه داشتند و اجازه ترک اتاق را نداشت.

تا اینکه به بخش منتقل شد، باید دوباره راه رفتن را یاد می‌گرفت و فعالیت می‌کرد اما به جای زمین دوومیدانی در بیمارستان بود.

روز تولدش ( ۲۸ اکتبر ) از بیمارستان مرخص شد. به محض این‌که توانست راه برود شروع به دویدن کرد.

او در این خصوص می‌گوید: با حضور در مسابقات قهرمانی دوومیدانی اروپا یعنی ۹ ماه بعد از ابتلا به مالاریا موفق شدم اولین مدال فردی بین‌المللی‌ام را کسب کنم: مدال برنز در دوی ۴۰۰ متر. بعد از آن مدال طلای دوی ۴ در ۴۰۰ متر امدادی را هم به همراه هم‌تیمی‌هایم بدست آوردیم. با این نتیجه نتوانستم سهمیه انفرادی المپیک ریو را بدست آورم، اما برای تیم دوی ۴ در ۴۰۰ متر امدادی انتخاب شدم.

من و هم‌تیمی‌هایم مدال برنز دوی امدادی المپیک را بردیم. فقط چند نفر از اطرافیانم از اتفاقاتی که پیش از المپیک برای من افتاده بود خبر داشتند. حتی هم‌تیمی‌هایم در دوی امدادی هم از این موضوع خبر نداشتند.

نمی‌خواستم در صورت گرفتن نتیجه بد در المپیک، همه فکر کنند به خاطر مالاریا بوده. هنوز هم بعضی وقت‌ها کابوس روزهای بیمارستان را می‌بینم. دوست ندارم آن‌ دوره را به یاد بیاورم.

من در حال حاضر سفیر بنیاد “زندگی بدون مالاریا” هستم. هدف این خیریه انگلیسی آموزش این واقعیت است که مالاریا فقط به مناطق خاصی محدود نمی‌شود و یک بیماری جهانی است.

من بستگانی داشتم که از مالاریا مردند و به همین دلیل همیشه شکر می‌کنم که جان سالم به در بردم و الان می‌توانم داستانم را تعریف کنم.