تاریخ فرمول یک؛ اسطوره ای به نام شوماخر

فرمول یک ایران – بعد از منع شدن موتورهای توربوشارژ در سال ۱۹۸۹، موتورهای V10 تبدیل به محبوب ترین موتورهای فرمول یک شدند؛ زیرا این موتورها بهترین توازن را میان مصرف سوخت و قدرت برقرار می کردند.

از سال ۱۹۹۸ به بعد تمام تیم های رقابتی فرمول یک از موتور V10 استفاده می کردند. V12 نیز قدرتمند بود اما بسیار سوخت مصرف می کرد؛ برعکس V8. در سال ۲۰۰۰، رقابت برای پیروزی معمولا میان هاکینن و شوماخر بود؛ هر دو دوبار قهرمان فرمول یک شده بودند و رقابت نزدیکی با یکدیگر داشتند. فراری از دوران افولش در دهه ۹۰ رها شده بود و می درخشید. شوماخر اولین فرد پس از سنا شد که سه بار قهرمان فرمول یک می شود. او بعد برای اولین بار بعد از جودی شکتر در سال ۱۹۷۹، مقام قهرمانی را به مارانلو آورد. سال ۲۰۰۱ اما سال برتری بی رقیب فراری بود، آن ها دومین قهرمانی زود هنگام تاریخ فرمول یک را تقدیم مایکل شوماخر کردند. سال بعد نیز همراه با درخشش فوق العاده فراری بود و آن ها تمام رقابت ها را به پایان رساندند و ۱۵ رقابت از ۱۷ رقابت را با برد پشت سر گذاشتند. شوماخر در تمامی رقابت ها موفق به کسب سکو شد و بیشتر از مجموع امتیازات نفرات دوم و سوم، امتیاز کسب کرد (او تنها یک بار در مالزی به رده سوم رضایت داد). او با قهرمانی در یازدهمین گرندپری از ۱۷ گرندپری فصل، سریعترین قهرمانی تاریخ فرمول یک را به دست آورد. برتری قدرتمندانه فراری اما داشت به این ورزش صدمه می زد. دیدن پیروزی های پیاپی فراری دیگر حتی برای خود علاقه مندان به این تیم نیز جذابیتی نداشت و به نظر می آمد هیچکس دیگر نمی تواند به سرخ ها نزدیک شود. در نیمه دوم سال ۲۰۰۲، زنگ خطر برای فرمول یک به صدا در آمد و بینندگان فرمول یک کاهش یافتند؛ زنگ خطری برای سودآور ترین ورزش آن دوران.

در سال ۲۰۰۳ قوانین فرمول یک تغییرات بسیار زیادی داشتند تا شاید قدرت فراری از بین برود اما شوماخر دوباره قهرمان شد و کیمی رایکونن و خوان پابلو مونتویا نتوانستند او را بگیرند. البته تغییرات قوانین مفید واقع شد و این رقابت ها هشت برنده متفاوت داشت، فرناندو آلونسو، کیمی رایکونن و جانکارلو فیزیکلا نیز برای اولین بار در فرمول یک به پیروزی دست یافتند. سال بعد دوباره برتری کامل به دست فراری رسید و شومی و فراری موفق شدند به راحتی قهرمانی را به دست آورند.

کیمی رایکونن – مایکل شوماخر

طی همین سال ها برنی اکلستون به دنبال جهانی کردن فرمول یک بود و با افزایش تعداد گرندپری ها، فرمول یک را به کشورهایی مانند چین و بحرین آورد. سال ۲۰۰۴ نیز برای شوماخر بود و او هفتمین قهرمانی اش در فرمول یک را نیز به دست آورد. با وجود برتری کامل فراری اما تیم های زیادی به رقابت آمده بودند رقابت پشت فراری با حضور تیم هایی مانند BAR همراه با جنسن باتن و ویلیامز و مک لارن و البته رنو همراه با فرناندو آلونسو بسیار جذاب شده بود. در نهایت با درخشش باورنکردنی BAR و جنسن، آن ها توانستند رده دوم جدول تیمی را در اختیار بگیرند. کناره گیری فورد از فرمول یک در سال ۲۰۰۴ تیم های کوچک را بیش از پیش در معرض خطر داد.

جنسن باتن – گرندپری مالزی سال ۲۰۰۴