اشعار کوتاه سعدی | گزیده بهترین و قشنگترین اشعار کوتاه سعدی برای کپشن و استوری

در این نوشته از دلبرانه قصد داریم تعداد زیادی از اشعار کوتاه سعدی شیرازی را برای شما درج نماییم.

ممکن است قصد داشته باشید که یک استوری در اینستاگرام یا واتس اپ منتشر کنید یا پستی درج نمایید.

برای درج یک پست و استوری زیبا و جذاب یه پیشنهاد ویژه می تواند استفاده از اشعار کوتاه سعدی باشد.

به همین خاطر در این مطلب مجموعه کاملی از این اشعار کوتاه و زیبا را برای شما جمع آوری کرده ایم.

امیدواریم که مرود توجه شما عزیزان قرار گیرد. در ادامه با ما همراه باشید…

اشعار کوتاه سعدی | گزیده بهترین و قشنگترین اشعار کوتاه سعدی برای کپشن و استوری

چشم رضا و مرحمت بر همه باز می‌کنی

چون که به بخت ما رسد این همه ناز می‌کنی

ای که نیازموده‌ای صورت حال بی‌دلان

عشق حقیقتست اگر حمل مجاز می‌کنی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

صاحب نظر نباشد دربند نیک نامی

خاصان خبر ندارند از گفت و گوی عامی

ای نقطه سیاهی بالای خط سبزش

خوش دانه‌ای ولیکن بس بر کنار دامی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

خوش بود یاری و یاری بر کنار سبزه زاری

مهربانان روی بر هم وز حسودان برکناری

هر که را با دلستانی عیش می‌افتد زمانی

گو غنیمت دان که دیگر دیر دیر افتد شکاری

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

مکن سرگشته آن دل را که دست آموز غم کردی

به زیر پای هجرانش لگدکوب ستم کردی

قلم بر بی‌دلان گفتی نخواهم راند و هم راندی

جفا بر عاشقان گفتی نخواهم کرد و هم کردی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

هر کس به تماشایی رفتند به صحرایی

ما را که تو منظوری خاطر نرود جایی

با چشم نمی‌بیند یا راه نمی‌داند

هر کو به وجود خود دارد ز تو پروایی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

خفته خبر ندارد سر بر کنار جانان

کاین شب دراز باشد بر چشم پاسبانان

بر عقل من بخندی گر در غمش بگریم

کاین کارهای مشکل افتد به کاردانان

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ما به روی دوستان از بوستان آسوده‌ایم

گر بهار آید وگر باد خزان آسوده‌ایم

سروبالایی که مقصودست اگر حاصل شود

سرو اگر هرگز نباشد در جهان آسوده‌ایم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

سخن عشق تو بی آن که برآید به زبانم

رنگ رخساره خبر می‌دهد از حال نهانم

گاه گویم که بنالم ز پریشانی حالم

بازگویم که عیانست چه حاجت به بیانم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

بار فراق دوستان بس که نشست بر دلم

می‌روم و نمی‌رود ناقه به زیر محملم

بار بیفکند شتر چون برسد به منزلی

بار دلست همچنان ور به هزار منزلم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

من آن نیم که دل از مهر دوست بردارم

و گر ز کینه دشمن به جان رسد کارم

نه روی رفتنم از خاک آستانه دوست

نه احتمال نشستن نه پای رفتارم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

جزای آن که نگفتیم شکر روز وصال

شب فراق نخفتیم لاجرم ز خیال

بدار یک نفس ای قاید این زمام جمال

که دیده سیر نمی‌گردد از نظر به جمال

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

برآمد باد صبح و بوی نوروز

به کام دوستان و بخت پیروز

مبارک بادت این سال و همه سال

همایون بادت این روز و همه روز

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

خفتن عاشق یکیست بر سر دیبا و خار

چون نتواند کشید دست در آغوش یار

گر دگری را شکیب هست ز دیدار دوست

من نتوانم گرفت بر سر آتش قرار

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

هر که را باغچه‌ای هست به بستان نرود

هر که مجموع نشستست پریشان نرود

آن که در دامنش آویخته باشد خاری

هرگزش گوشه خاطر به گلستان نرود

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

دلبرا پیش وجودت همه خوبان عدمند

سروران بر در سودای تو خاک قدمند

شهری اندر هوست سوخته در آتش عشق

خلقی اندر طلبت غرقه دریای غمند

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

درخت غنچه برآورد و بلبلان مستند

جهان جوان شد و یاران به عیش بنشستند

حریف مجلس ما خود همیشه دل می‌برد

علی الخصوص که پیرایه‌ای بر او بستند

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

تو را نادیدن ما غم نباشد

که در خیلت به از ما کم نباشد

من از دست تو در عالم نهم روی

ولیکن چون تو در عالم نباشد

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

سر جانان ندارد هر که او را خوف جان باشد

به جان گر صحبت جانان برآید رایگان باشد

مغیلان چیست تا حاجی عنان از کعبه برپیچد

خسک در راه مشتاقان بساط پرنیان باشد

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

دیدار یار غایب دانی چه ذوق دارد

ابری که در بیابان بر تشنه‌ای ببارد

ای بوی آشنایی دانستم از کجایی

پیغام وصل جانان پیوند روح دارد

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

جان ندارد هر که جانانیش نیست

تنگ عیشست آن که بستانیش نیست

هر که را صورت نبندد سر عشق

صورتی دارد ولی جانیش نیست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ای پیک پی خجسته که داری نشان دوست

با ما مگو بجز سخن دل نشان دوست

حال از دهان دوست شنیدن چه خوش بود

یا از دهان آن که شنید از دهان دوست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

یارا بهشت صحبت یاران همدمست

دیدار یار نامتناسب جهنمست

هر دم که در حضور عزیزی برآوری

دریاب کز حیات جهان حاصل آن دمست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

سلسله موی دوست حلقه دام بلاست

هر که در این حلقه نیست فارغ از این ماجراست

گر بزنندم به تیغ در نظرش بی‌دریغ

دیدن او یک نظر صد چو منش خونبهاست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

اول دفتر به نام ایزد دانا

صانع پروردگار حی توانا

اکبر و اعظم خدای عالم و آدم

صورت خوب آفرید و سیرت زیبا

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ذوقی چنان ندارد بی دوست زندگانی

دودم به سر برآمد زین آتش نهانی

شیراز در نبسته‌ست از کاروان ولیکن

ما را نمی‌گشایند از قید مهربانی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

هرگز حسد نبردم بر منصبی و مالی

الا بر آن که دارد با دلبری وصالی

دانی کدام دولت در وصف می‌نیاید

چشمی که باز باشد هر لحظه بر جمالی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

هرگز آن دل بنمیرد که تو جانش باشی

نیکبخت آن که تو در هر دو جهانش باشی

غم و اندیشه در آن دایره هرگز نرود

به حقیقت که تو چون نقطه میانش باشی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

نگارا وقت آن آمد که دل با مهر پیوندی

که ما را بیش از این طاقت نماندست آرزومندی

غریب از خوی مطبوعت که روی از بندگان پوشی

بدیع از طبع موزونت که در بر دوستان بندی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

یارا قدحی پر کن از آن داروی مستی

تا از سر صوفی برود علت هستی

عاقل متفکر بود و مصلحت اندیش

در مذهب عشق آی و از این جمله برستی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

خبرت خرابتر کرد جراحت جدایی

چو خیال آب روشن که به تشنگان نمایی

تو چه ارمغانی آری که به دوستان فرستی

چه از این به ارمغانی که تو خویشتن بیابی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

صید بیابان عشق چون بخورد تیر او

سر نتواند کشید پای ز زنجیر او

گو به سنانم بدوز یا به خدنگم بزن

گر به شکار آمدست دولت نخجیر او

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ما گدایان خیل سلطانیم

شهربند هوای جانانیم

بنده را نام خویشتن نبود

هر چه ما را لقب دهند آنیم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

امشب آن نیست که در خواب رود چشم ندیم

خواب در روضه رضوان نکند اهل نعیم

خاک را زنده کند تربیت باد بهار

سنگ باشد که دلش زنده نگردد به نسیم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

در آن نفس که بمیرم در آرزوی تو باشم

بدان امید دهم جان که خاک کوی تو باشم

به وقت صبح قیامت که سر ز خاک برآرم

به گفت و گوی تو خیزم به جست و جوی تو باشم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

باز از شراب دوشین در سر خمار دارم

وز باغ وصل جانان گل در کنار دارم

سرمست اگر به سودا برهم زنم جهانی

عیبم مکن که در سر سودای یار دارم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

روزگاریست که سودازده روی توام

خوابگه نیست مگر خاک سر کوی توام

به دو چشم تو که شوریده‌تر از بخت منست

که به روی تو من آشفته‌تر از موی توام

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

سرمست اگر درآیی عالم به هم برآید

خاک وجود ما را گرد از عدم برآید

گر پرتوی ز رویت در کنج خاطر افتد

خلوت نشین جان را آه از حرم برآید

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ای ساربان آهسته رو کآرام جانم می‌رود

وآن دل که با خود داشتم با دلستانم می‌رود

من مانده‌ام مهجور از او بیچاره و رنجور از او

گویی که نیشی دور از او در استخوانم می‌رود

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

عشق در دل ماند و یار از دست رفت

دوستان دستی که کار از دست رفت

ای عجب گر من رسم در کام دل

کی رسم چون روزگار از دست رفت

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

به نام خدایی که جان آفرید

سخن گفتن اندر زبان آفرید

خداوند بخشندهٔ دستگیر

کریم خطا بخش پوزش پذیر

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شنیدم که در وقت نزع روان

به هرمز چنین گفت نوشیروان

که خاطر نگهدار درویش باش

نه در بند آسایش خویش باش

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

نه بر حکم شرع آب خوردن خطاست

وگر خون به فتوی بریزی رواست

کرا شرع فتوی دهد بر هلاک

الا تا نداری ز کشتنش باک

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

مها زورمندی مکن با کهان

که بر یک نمط می‌نماند جهان

سر پنجهٔ ناتوان بر مپیچ

که گر دست یابد برآیی به هیچ

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

مگو جاهی از سلطنت بیش نیست

که ایمن‌تر از ملک درویش نیست

سبکبار مردم سبک‌تر روند

حق این است و صاحبدلان بشنوند

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

حکایت کنند از جفا گستری

که فرماندهی داشت بر کشوری

در ایام او روز مردم چو شام

شب از بیم او خواب مردم حرام

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

دلاور که باری تهور نمود

بباید به مقدارش اندر فزود

که بار دگر دل نهد بر هلاک

ندارد ز پیکار یأجوج باک

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

چو شمشیر پیکار برداشتی

نگه دار پنهان ره آشتی

که لشکر کشوفان مغفر شکاف

نهان صلح جستند و پیدا مصاف

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

یکی در بیابان سگی تشنه یافت

برون از رمق در حیاتش نیافت

کله دلو کرد آن پسندیده کیش

چو حبل اندر آن بست دستار خویش

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شنیدم که مردی غم خانه خورد

که زنبور بر سقف او لانه کرد

زنش گفت از اینان چه خواهی؟ مکن

که مسکین پریشان شوند از وطن

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

پراگند گانند زیر فلک

که هم دد توان خواندشان هم ملک

زیاد ملک چون ملک نارمند

شب و روز چون دل ز مردم مرند

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

اگر مرد عشقی کم خویش گیر

وگرنه ره عافیت پیش گیر

مترس از محبت که خاکت کند

که باقی شوی گر هلاکت کند

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شبی یاد دارم که چشمم نخفت

شنیدم که پروانه با شمع گفت

که من عاشقم گر بسوزم رواست

تو را گریه و سوز باری چراست؟

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شنیدم که وقتی سحرگاه عید

ز گرمابه آمد برون با یزید

یکی طشت خاکسترش بی‌خبر

فرو ریختند از سرایی به سر

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شبی زیت فکرت همی سوختم

چراغ بلاغت می افروختم

پراگنده گویی حدیثم شنید

جز احسنت گفتن طریقی ندید

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

عبادت به اخلاص نیت نکوست

وگرنه چه آید ز بی مغز پوست؟

چه زنار مغ بر میانت چه دلق

که در پوشی از بهر پندار خلق

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

خدا را ندانست و طاعت نکرد

که بر بخت و روزی قناعت نکرد

قناعت توانگر کند مرد را

خبر کن حریص جهانگرد را

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

یکی را تب آمد ز صاحبدلان

کسی گفت شکر بخواه از فلان

بگفت ای پسر تلخی مردنم

به از جور روی ترش بردنم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

برون آید از زیر ابر آفتاب

به تدریج و اخگر بمیرد در آب

ز ظلمت مترس ای پسندیده دوست

که ممکن بود کاب حیوان در اوست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

یکی خوب خلق خلق پوش بود

که در مصر یک چند خاموش بود

خردمند مردم ز نزدیک و دور

به گردش چو پروانه جویان نور

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

زن خوب فرمانبر پارسا

کند مرد درویش را پادشا

برو پنج نوبت بزن بر درت

چو یاری موافق بود در برت

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

نفس می‌نیارم زد از شکر دوست

که شکری ندانم که در خورد اوست

عطائی است هر موی از او بر تنم

چگونه به هر موی شکری کنم؟

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ز ره باز پس مانده‌ای می‌گریست

که مسکین تر از من در این دشت کیست؟

جهاندیده‌ای گفتش ای هوشیار

اگر مردی این یک سخن گوش دار

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

بیا ای که عمرت به هفتاد رفت

مگر خفته بودی که بر باد رفت؟

همه برگ بودن همی ساختی

به تدبیر رفتن نپرداختی

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شبی خوابم اندر بیابان فید

فرو بست پای دویدن به قید

شتربانی آمد به هول و ستیز

زمام شتر بر سرم زد که خیز

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

یکی پارسا سیرت حق پرست

فتادش یکی خشت زرین به دست

سر هوشمندش چنان خیره کرد

که سودا دل روشنش تیره کرد

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

زلیخا چو گشت از می عشق مست

به دامان یوسف درآویخت دست

چنان دیو شهوت رضا داده بود

که چون گرگ در یوسف افتاده بود

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

از هر چه می‌ رود سخن دوست خوش ترست

پیغام آشنا نفس روح پرورست

هرگز وجود حاضر غایب شنیده‌ ای

من در میان جمع و دلم جای دیگرست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

لاابالی چه کند دفتر دانایی را
طاقت وعظ نباشد سر سودایی را

آب را قول تو با آتش اگر جمع کند
نتواند که کند عشق و شکیبایی را

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

به خاک پای عزیزت که عهد نشکستم
ز من بریدی و با هیچ کس نپیوستم

کجا روم که بمیرم بر آستان امید
اگر به دامن وصلت نمی‌رسد دستم

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

تو را سماع نباشد که سوز عشق نبود
گمان مبر که برآید ز خام هرگز دود

چو هر چه می‌رسد از دست اوست فرقی نیست
میان شربت نوشین و تیغ زهرآلود

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

کاروانی شکر از مصر به شیراز آید
اگر آن یار سفرکرده ما بازآید

گو تو بازآی که گر خون منت درخوردست
پیشت آیم چو کبوتر که به پرواز آید

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

امیدوار چنانم که کار بسته برآید
وصال چون به سر آمد فراق هم به سر آید

من از تو سیر نگردم و گر ترش کنی ابرو
جواب تلخ ز شیرین مقابل شکر آید

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

دوش بی روی تو آتش به سرم بر می‌شد
و آبی از دیده می‌آمد که زمین تر می‌شد

تا به افسوس به پایان نرود عمر عزیز
همه شب ذکر تو می‌رفت و مکرر می‌شد

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شورش بلبلان سحر باشد
خفته از صبح بی‌خبر باشد
تیرباران عشق خوبان را
دل شوریدگان سپر باشد

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

آفرین خدای بر جانت
که چه شیرین لبست و دندانت

هر که را گم شدست یوسف دل
گو ببین در چه زنخدانت

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

عشاق به درگهت اسیرند بیا

بدخویی تو بر تو نگیرند بیا

هرجور و جفا که کرده‌ای معذوری

زان پیش که عذرت نپذیرند بیا

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

ای چشم تو مست خواب و سرمست شراب

صاحب نظران تشنه و وصل تو سراب

مانند تو آدمی در آباد و خراب

باشد که در آیینه توان دید و در آب

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

روزی گفتی شبی کنم دلشادت

وز بند غمان خود کنم آزادت

دیدی که از آن روز چه شبها بگذشت

وز گفتهٔ خود هیچ نیامد یادت؟

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

آن یار که عهد دوستاری بشکست

می‌رفت و منش گرفته دامان در دست

می‌گفت دگرباره به خوابم بینی

پنداشت که بعد از آن مرا خوابی هست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

شبها گذرد که دیده نتوانم بست

مردم همه از خواب و من از فکر تو مست

باشد که به دست خویش خونم ریزی

تا جان بدهم دامن مقصود به دست

_-_-_-_-_- ❖❖❖❖❖❖❖ -_-_-_-_-_

آن شب که تو در کنار مایی روزست

و آن روز که با تو می‌رود نوروزست

دی رفت و به انتظار فردا منشین

دریاب که حاصل حیات امروزست

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

شب نیست که چشمم آرزومند تو نیست
وین جان به لب رسیده در بند تو نیست
گر تو دگری به جای من بگزینی
من عهد تو نشکنم که مانند تو نیست

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

کس نیست که غم از دل ما داند برد
یا چارهٔ کار عشق بتواند برد
گفتم که به شوخی ببرد دست از ما
زین دست که او پیاده می‌داند برد

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

ای باد چو عزم آن زمین خواهی کرد
رخ در رخ یار نازنین خواهی کرد
از ماش بسی دعا و خدمت برسان
گو یاد ز دوستان چنین خواهی کرد؟

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

ما را به چه روی از تو صبوری باشد
یا طاقت دوستی و دوری باشد
جایی که درخت گل سوری باشد
جوشیدن بلبلان ضروری باشد

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

گویند مرو در پی آن سرو بلند
انگشت نمای خلق بودن تا چند؟
بی‌فایده پندم مده ای دانشمند
من چون نروم که می‌برندم به کمند؟

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

آن درد ندارم که طبیبان دانند
دردیست محبت که حبیبان دانند
ما را غم روی آشنایی کشتست
این حال نباید که غریبان دانند

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

از هرچه کنی مرهم ریش اولی‌تر
دلداری خلق هرچه بیش اولی‌تر
ای دوست به دست دشمنانم مسپار
گر می‌کشیم به دست خویش اولی‌تر

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

ای بی‌تو فراخای جهان بر ما تنگ
ما را به تو فخرست و تو را از ما ننگ
ما با تو به صلحیم و تو را با ما جنگ
آخر بنگویی که دلست این یا سنگ؟

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

ای دوست گرفته بر سر ما دشمن
یا دوست گزین به دوستی یا دشمن
نادیدن دوست گرچه مشکل دردیست
آسانتر ازان که بینمش با دشمن

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

آن لطف که در شمایل اوست ببین
وآن خندهٔ همچو پسته در پوست ببین
نی‌نی تو به حسن روی او ره نبری
در چشم من آی و صورت دوست ببین

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

ای کاش نکردمی نگاه از دیده
بر دل نزدی عشق تو راه از دیده
تقصیر ز دل بود و گناه از دیده
آه از دل و صد هزار آه از دیده

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

هر روز به شیوه‌ای و لطفی دگری
چندانکه نگه می‌کنمت خوبتری
گفتم که به قاضی برمت تا دل خویش
بستانم و ترسم دل قاضی ببری

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

ای مایه درمان نفسی ننشینی
تا صورت حال دردمندان بینی
گر من به تو فرهاد صفت شیفته‌ام
عیبم مکن ای جان که تو بس شیرینی

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

گر دولت و بخت باشد و روزبهی
در پای تو سر ببازم ای سرو سهی
سهلست که من در قدمت خاک شوم
ترسم که تو پای بر سر من ننهی

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

گر مرا بی‌تو در بهشت برند
دیده از دیدنش بخواهم دوخت
کاین چنینم خدای وعده نکرد
که مرا در بهشت باید سوخت

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

گفتم چه کرده‌ام که نگاهم نمی‌کنی؟
وآن دوستی که داشتی اول چرا کم است؟
گفتا به جرم آنکه به هفتاد سالگی
سودای سور می‌پزی و جای ماتم است

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

در قطره باران بهاری چه توان گفت؟
در نافه آهوی تتاری چه توان گفت؟
گر در همه چیزی صفت و نعت بگنجد
در صورت و معنی که تو داری چه توان گفت؟

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

تو آن نه‌ای که به جور از تو روی برپیچند
گناه تست و من استاده‌ام به استغفار
مرا غبار تو هرگز اثر کند در دل
که خاکپای توام؟ خاک را چه غم ز غبار؟

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

مرا به صورت شاهد نظر حلال بود
که هرچه می‌نگرم شاهدست در نظرم
دو چشم در سر هر کس نهاده‌اند ولی
تو نقش بینی و من نقشبند می‌نگرم

❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈-❈

هزار بوسه دهد بت‌پرست بر سنگی
که ضر و نفع محالست ازو نشان دادن
تو بت! ز سنگ نه‌ای بل ز سنگ سخت‌تری
که بر دهان تو بوسی نمی‌توان دادن!