نیمروزی برای روابط عمومی

اما آنچه لازم است در این نوشتار کوتاه و در چنین مناسبتی یادآوری شود اینکه مقوله حساس و ظریف روابط عمومی، حقیقتا ساز وکار راهبردی برای تقویت ارتباطات سازمانی به شمار می‌رود و لذا ضرورت دارد دست‌کم در این نیمروز اختصاص یافته برای آن، جزو دغدغه‌ها و در اولویت برنامه‌ریزی‌های مدیران قرار گیرد.

باید این حقیقت را پذیرفت چنانچه معماری ارتباط‌های درونی و برونی سازمان، به درستی شکل گیرد و پایایی یابد سرمایه اجتماعی آن به شدت افزایش خواهد یافت و در این بین، یافتن پاسخ‌هایی دانشورانه به پرسش‌هایی مانند آیا اعتماد -که به سختی ایجاد اما به راحتی از دست می‌رود - در بین مدیران و کارکنان وجود دارد؟ آیا بخش‌های سازمان تعامل کافی و سازنده با یکدیگر دارند؟ آیا ارتباط بین دستگاه و مخاطبان به خوبی برقرار است یا خیر و پرسش‌هایی از این دست که معمولا از اذهان پویا می‌تراوند و چه بسا دارای سوی‌های گوناگون و گهگاه، ناسازوارگونه باشند، ارتقای دارایی‌های نامشهود سازمان را به دنبال می‌آورد و البته این سخن، به معنای نادیده گرفتن جنبه‌های سخت افزاری سازمان نیست.
در پس افزون بر دو دهه فعالیت در این حوزه، باور دارم در ایجاد انسجام، همگرایی و مهندسی افکار عمومی، مردمی‌تر کردن سازمان و نیز برطرف ساختن مشکلاتی چون سوء تفاهمات که از مهم‌ترین موانع تحقق اهداف سازمانی هستند هیچ حوزه دیگر نمی‌تواند چونان روابط عمومی نقش ایفا کند زیرا برای دست‌یابی به موضوع حیاتی اقناع افکار عمومی، پاسخ‌های لرزان، به این دلیل که همواره می‌توان با آن‌ها به گمان افتاد راه‌گشا نیستند بلکه برای نیل به آن سرمایه مهم، پاسخ‌های استوار و نغزی برآمده از دیدگاه‌های رایمندانه، برهانی و بُرّا که با نهاده‌های برخاسته از کند و کاوها همساز باشند نیاز خواهند بود.

از سوی دیگر، توفیق مدیران در گرو همراهی بدنه اجرایی با آنان و ایجاد تعامل در بین سطوح عمودی و افقی مجموعه است که بی هیچ تعارف، روابط عمومی در ایجاد و صیانت از آن نیز سهمی بسزا دارد و طبیعتا این بخش، برای ایفای بهین چنین وظیفه سترگی، به برنامه‌ریزی‌های کوتاه، میان و بلند مدت و شبکه‌ای از تخصص‌ها نیاز دارد تا با بهره‌گیری توامان از گروه متخصصان برخط و آفلاین، در پادار نگاه داشتن ارتباط‌ها و عملی کردن اهداف پیش‌بینی شده دستگاه متبوع، توفیق یابد.

به عنوان واپسین سخن، آوردن این نکته را بسیار لازم می‌دانم آنانی که خواسته و یا ناخواسته، از فهم ارزش بنیادین این هنر فرجام‌آفرین، علم کشف کننده چیستی‌ها و مدیریت کننده چند و چون‌ها در سازمان، غافل مانده‌اند هرگز نخواهند توانست آن طور که باید ارتباطات دستگاه را با جامعه، به‌ویژه مخاطبان خاص، برقرار و شاداب نگه دارند و به دنبال این ضعف تاسف‌بار، بستر فراهم می‌شود تا انبوهی از سوالات بی‌جواب در افکار عمومی پدیدار گردند و این در حالی است که چونان بسیاری دیگر از حوزه‌ها در این عرصه هم بی‌گمان، پیش‌گیری از بروز مشکلات، بر درمان آن‌ها تقدم دارد.

ادغام و یا حذف روابط عمومی از الگوهای سازمانی خصوصا در سیستم‌های دولتی به جای قوت‌بخشی مانا به آن که برخلاف درِ باغ سبز نشان دادن برخی درگهیان، گامی تیره‌فام و ناشی از آگاهی‌های کوتاه‌کانون تصمیم‌گیران بوده، لاجرم به چنان نتایجی منتهی می‌شوند و فریادها، فغان‌ها و توجیهات بعدی در این باره، چیزی جز گردکان بر گنبد افشاندن نیستند.

*فعال حوزه روابط عمومی